వెలుగు చూడని నా "బొమ్మలు చెప్పే కథలు" - 31 . . .

Ink and Sketch pens on Paper (8.5" x 11")

<-- నా "బొమ్మలు చెప్పే కథలు" - 30 

జీవితం లో ప్రతిదీ సహజత్వం కోల్పోయి కృత్రిమత్వం సంతరించుకునే కాలం వచ్చేసింది, మెల్లి మెల్లిగా అందరి జీవితాల్నీ మబ్బుల్లా కమ్ము కుంటోంది. ఆ మబ్బుల మసకల్లోకి కొంచెం కొంచెం గా ప్రవేశిస్తున్నాం. మన ప్రమేయం ఉన్నా లేకున్నా, అందులో ప్రవేశం తప్పనిసరి అవుతున్న పరిస్థితి. అమ్మమ్మలు, తాతయ్యలు, తాత, బామ్మల్ని సైతం అందులోకి తోసేస్తూ ఆ మబ్బులు కమ్ముకుని జీవితాల్ని కప్పేస్తున్నాయి. నిద్దర లేచాక గుడ్ మార్నింగ్ నుంచి పడుకోబోయే ముందు గుడ్ నైట్ ల దాకా అంతా సెల్ ఫోన్ లో డిజిటల్ మెసేజ్ లే. పేరు కి ఫోనే కానీ అది తప్ప మిగతావన్నీ అదే అయిపోయింది. స్మార్ట్ ఫోన్లో నోరారా మాటలూ, పలకరింపులూ పోయి మూగబోయిన మెసేజ్ లొచ్చి చుట్టు ముట్టేశాయి. కనీసం మెసేజ్ అయినా ఏదో నాలుగు మాటల ముక్కలు చేత్తో టైప్ చెయ్యటం కూడా పోయి, ఎక్కడో ఏవరో ఏదో పంపిస్తే అది తోచిన అందరికీ టక టక టక మని ఫార్వర్డ్ చేసి వేళ్ళు దులిపేసుకోటం అంతే. మరీ వింతగా పుట్టినరోజులకి మనకి గుర్తుండే ముఖ్యమైన ఫ్రెండ్స్ కో, ఫ్యామిలీ మెంబర్స్ కో పర్సనల్ గా విషెస్ చెప్పటం పోయి గుంపులో చెప్పటం, ఇంకా విడ్డూరంగా గుంపుల్లో మనకి కొందరు పరిచయమున్నా లేకున్నా, తీరికున్నా లేకున్నా, మిస్ అవకుండా గుంపులో గోయిందా కొట్టితీరాల్సిందే, లేకుంటే గుంపులో ఎవరేం ఫీల్ అవుతారో అనే ఒక ఎబ్బెట్టు ఫీలింగ్ మెసేజ్ పంపే దాకా, పంపించాకా కూడా ఖాయం. ఇక పండగలకీ పబ్బాలకీ అయితే పొలోమని డిజిటల్ గ్రీటింగ్ ఇమేజ్ లు లెక్కలేనన్ని ఫార్వర్డ్ అవుతుంటాయి. వాటినే గ్రీటింగ్ కార్డులు గా భావించాల్సిన దయనీయ స్థితి. ఎవరికి ఏ గ్రీటింగ్ ఇమేజ్ ఎక్కడికి ఫార్వర్డ్ కొట్టింది కూడా గుర్తుండదు చాలా మందికి. నువు ఫార్వర్డ్ చేసింది నీకే తిప్పి ఫార్వర్డ్ కొట్టే వాళ్ళూ ఉన్నారు, దీన్ని "రివర్స్ ఫార్వర్డ్" అనాలేమో. ఈ జంక్ ఫార్వర్డ్ మెసేజ్ లు అన్నీ ఎల్లకాలం పదిలంగా సేవ్ చేసిపెట్టి, వాటి మీద స్టాటిస్టిక్స్ కట్టి, పెట్టుబడి పెట్టి వాటితో ఆర్టిఫిషియల్ ఇంటలిజెన్స్ క్రియేట్ చేసి బిజినెస్ చేసే ప్రపంచ స్థాయి కంపెనీలు ఈ యుగం లో వెలిగి పోవటం మొదలయిపోయింది. సహజ మేధస్సు కూడా కృత్రిమ మేధస్సుమీద ఆధారపడి మనుగడ సాగించాల్సిన కాలం వచ్చేసింది - "ది ఆర్టిఫిషియల్ ఇంటలిజెన్స్ ఎరా" కి అందరం స్వాగతం చెప్పక తప్ప(ట్లే)దు.

చేత్తో కష్టపడి వేసే బొమ్మలూ చాలా మంది ఆర్టిస్ట్ లు సునాయాసంగా ఇప్పుడు డిజిటల్ లో వేసేస్తున్నారు. నాకీ బొమ్మ కావాలి అని అడిగితే క్షణాల మీద వేసిచ్చే వెబ్ సైట్సూ అనేకం ఉన్నాయి. అయితే ఆ బొమ్మల రూపు రేఖలింకా సహజత్వానికి దగ్గరగా రాలేకున్నాయి. దగ్గరగా వచ్చి చేరే రోజూ దగ్గరలోనే ఉండొచ్చు. ఏ రోజుకైనా వాటిని ఒక్క సారి "బాపు" లా ఒక్క గీత గియ్యమని అడిగి చూడండి, వాటి సత్తా మేధస్సూ అంతా ఇట్టే తేలి పోతుంది. "బాపు" ని సృష్టించగల శక్తి ఒక్క ఈ జగతికి మాత్రమే ఉంది. అంతటి మహత్తయిన గీతల్ని సృష్టించగల శక్తి ఒక్క "బాపు" కే దక్కింది.

ఓ నలభై యేళ్ళు వెనక్కి తిరిగి చూస్తే కృత్రిమం కాని అందమైన సహజ మానవ యుగం కళ్ళ ముందు స్పష్టంగా  కదుల్తుంది. గ్రీటింగ్స్ ని కేవలం విషెస్ రూపంలో చెప్పేసి హమ్మయ్య ఒక పని అయిపోయింది అని ఊపిరి తీసుకునే రోజులు కానే కావవి. పండగలు, పుట్టినరోజులు, ఇష్టంగా, ఆప్యాయంగా అంతా కలసి చేసుకోవటమే తెలిసిన రోజులు. ఏ చిన్న పని చెయ్యాలన్నా కష్టపడి, ఇష్టంగా, సొంతగానో ఇంకొకరిని అడిగో నేర్చుకుని సమయం వెచ్చించి చేసి తృప్తిని పొంద గలిగిన రోజులు. ప్రతి పండక్కీ, సంబంధం లేని ప్రతి విషయాలకీ వెల్లువలా గ్రీటింగులూ, విషెస్ చెప్తూ పోకుండా, తమకి ముఖ్యమైన రోజులకి ముందుగానే ఆ రోజుని గుర్తుపెట్టుకుని ప్రత్యేక శ్రద్ధ తీసుకుని నాలుగు చోట్ల తిరిగి, నాలుగు షాపుల్లో వెతికి, నచ్చిన గ్రీటింగ్ కార్డులు కొని, స్వహస్తాలతో అందులో విషెస్ రాసి, ఎన్వలప్ లో భద్రంగా పెట్టి పోస్ట్ చేసే రోజులవి. ఆ పోస్ట్ లో గ్రీటింగ్ కార్డు తోబాటు అక్షర రూపంలో పదిలపరచిన మనసు భావాలూ భద్రంగా కొద్ది రోజుల తర్వాత అవతలి వ్యక్తులకి  అంతే పదిలంగా అందేవి. ఎన్వలప్ చూడగనే విప్పారే మనసు, విప్పి చూసుకున్నా క మరింతగా మురిసిపోయే క్షణాన ఆ మనసు పడే సంతోషం, పొందే ఆనందం డిజిటల్ మెసేజుల్లో ఎప్పటికీ రానే రాదు. ఇప్పుడు ప్రతి ప్రొఫెషన్ కీ ఇంజనీర్, డాక్టర్, యాక్టర్, పొలిటీషియన్ ఇలా ఒక రోజు సృష్టించేసి లెక్కలేననన్ని ఇమేజ్ లు మెసేజ్ లుగా ఫార్వర్డ్ కొట్టటం జీవితంలో భాగమై పోయింది.

"గత కాలము మేలు వచ్చు కాలము కంటెన్" అని నన్నయ రచించిన మహాభారతంలో నే ఎప్పటికీ గడిచిన రోజులే మేలన్న సత్యం చెప్పబడింది. ఓ ముప్పై నలభై ఏళ్ళనాటి కాలం, కొత్త సంవత్సరం వస్తుంది అంటే ఒక నెల ముందు నుంచే న్యూ ఇయర్, సంక్రాంతి కి గ్రీటింగ్ కార్డులు అమ్మే చిన్నపాటి దుకాణాలు బజారుల్లో ప్రత్యేకంగా వెలిసేవి. కొత్త సంవత్సరం రోజూ, సంక్రాంతి పండగ రోజులూ బయటికెళ్తే కొత్త బట్టలు తొడుక్కుని అందరూ ఇంటా బయటా కళకళలాడుతూ కనిపించేవాళ్ళు. పూలూ పళ్ళూ కూడా గ్రీటింగ్స్ లో పాలు పంచుకొనేవి.

అప్పటి గ్రీటింగ్ కార్డుల్లో "బాపు" కార్డులకి ఓ ప్రత్యేకత ఉండేది. "బాపు గ్రీటింగ్ కార్డులు" ఎంత పాపులర్ అంటే ఆర్ట్ అన్నా, బాపు అన్నా తెలియని వాళ్ళైనా అందరూ ఆయన వేసిన బొమ్మల కార్డులు చూసి మురుసిపోయేవాళ్ళు. తెలుగుదనం ఉట్టిపడుతూ చూసి వాటికి ఆకర్షితం కాని మనిషే ఉండేవాడు కాదు. ఇంకా ఎందరో మంచి ఫొటోగ్రాఫర్లు తీసిన అందమైన చిత్రాలు - ప్రదేశాలు, పువ్వులూ, పక్షులూ, జంతువులూ, ఇవన్నీ గ్రీటింగ్ కార్డులపైన ప్రింట్ అయిన సహజ సిద్ధమైన ప్రకృతి రూపాలే. ఎవరికి నచ్చినవి వాళ్ళు ఏరి కోరి కొనుక్కుని ఇంటికి తెచ్చుకుని వాటి మీద అక్షరాలు రాసి, కవర్ లో పెట్టి పోస్ట్ ఆఫీస్ కి వెళ్ళి పోస్ట్ చేసి రావటం లో దూరంగా ఉన్న తమ ఆప్తులకి పంపించే ఆ శుభాకాంక్షల్లో తమ మనసునే కాక కొంత జీవితాన్నీ చేర్చి పంపటం, అటువైపు అందిన ఆ కార్డులోని జీవత్వాన్ని తెరిచి చూడటం లో పొందిన ఆనందం... ఈ ప్రక్రియలోని సహజమైన ప్రేమా ఆప్యాయతల విలువ - అది పొందితేనే తప్ప ఎంత చెప్పినా అర్ధం కాదు. 

బాపు గ్రీటింగ్ కార్డుల్ని చూసి అచ్చం అలానే నేను వేసిన బొమ్మల్లోని(ది/ధి), సంతకం లేని అతి కొద్ది నా బొమ్మల్లో ఇదీ ఒకటి. నేను ఇంటర్మీడియట్ చదువుతున్న రోజుల్లో శలవుల్లో వేసింది. వేసిన ఇల్లూ, ఆ సమయం ఇంకా మదిలో పదిలం. నా బొమ్మల ప్రయాణం మొదలయిన టీనేజ్ లో "కావలి" లో మేం అద్దెకుంటున్న మా "నారాయణవ్వ" పెంకుటింట్లో వేసింది. నా గ్రీటింగ్ కార్డుల సేకరణలో ఉన్న బాపు గారి గ్రీటింగ్ కార్డు ని చూసి, అచ్చం అలానే గీసిన గీతలవి. "బాపు" బొమ్మ ఒక్క "బాపు" కే సాధ్యం. ఈ ప్రపంచంలో మరెవ్వరికీ సాధ్యం కాదు. అయినా అచ్చం అలాగే వెయ్యాలని పట్టిన పట్టు విడవని ఆ పట్టుదల ప్రతి గీత వంపులోనూ కనిపిస్తుంది. ఒక్కో గీతని ఎన్ని సార్లు చెరిపి గీసుంటానో నాకే తెలీదు. ఒక్క దెబ్బకి బాపు గారి ఏ గీతని అయినా అచ్చం అలాగే గీయగలిన ఆర్టిస్ట్ ఎవరూ లేరు, ఉండ(లే)రు కూడా. అంత దైవత్వం సంతరించుకున్న గీతలవి. బహుశా బాపు గారు డెభ్భై, యనభయ్యవ దశకాల్లో కేవలం గ్రీటింగ్ కార్డుల కోసమే కొన్ని బొమ్మలు వేసి ఉండొచ్చు. నాట్య భంగిమ లో నిలబడి ఉన్న ఈ విఘ్నేశ్వరుని బొమ్మ కూడా అలాంటిదే. గీతలనైతే ఎలాగో కష్టపడి అటూ ఇటుగా సాధించా, కానీ రంగులు అద్దటంలో తడబడిపోయా. కారణం అప్పటికి మన ఆర్ట్ ఇంకా గీతల దగ్గరే ఉంది, అది దాటి రంగులు అద్దే దాకా ఎదగలేదు. అప్పుడున్న కొన్ని స్కెచ్ పెన్నుల్తో రంగులు అద్దినా మెయిన్ బొమ్మ వెనక భాగం బ్లూ ఇంకు నీళ్ళల్లో కలిపి పూయటం, అందులోనూ పేపర్ సాదా సీదా పేపర్ కావటంతో ముద్దలు ముద్దలు గా అయిపోవటం కొట్టొచ్చినట్టు కనిపిస్తుంది. అప్పుడు పడ్డ కష్టమంతా ఈ బ్యాక్ గ్రౌండ్ రంగుల ముద్దల్లో కరిగి చెరిగిపోయి చెందిన మనస్తాపం ఛాయలూ ఇంకా మదిలో ఉన్నాయి. ఎప్పుడు ఈ బొమ్మ చూసుకున్నా ఆ బ్యాక్ గ్రౌండ్ కలర్ మాత్రం కలవర పెడుతూనే ఉంటుంది. మామూలుగా అప్పట్లో ఒక బొమ్మ సంతృప్తిని ఇవ్వకుంటే మళ్ళీ అదే అంతకన్నా బాగా వేసి తృప్తిపొందే వాడిని. ఈ బొమ్మ గీతల్లో పడ్డ కష్టం మళ్ళీ పడటం సాధ్యం కాలేదు. రంగులు రాకున్నా, గీతలు బానే వచ్చాయి అన్న తృప్తి సరిపెట్టు కోవలసి వచ్చింది.

గ్రీటింగ్ - పలకరింపు అన్నది రెండు జీవాలను ఆప్యాయతతో కలిపే స్పందన. అది కార్డుల రూపంలో అందుకున్నా అందులో రాసిన అక్షరాల్లో ఆ జీవ స్పందన కలిసుండేది. ఆ స్పందన కూడా కృత్రిమం గా మారితే మనిషి మనుగడకి అర్ధమే మారిపోతుంది. మాట మనిషికి దేవుడిచ్చిన ఒక వరం. మాట మాత్రమైనా లేకుండా మనుషులు దూరమై పోతున్నారు. వాళ్లలోని మమతలూ దూరమైపోతున్నాయి. ఆప్యాయంగా "ప్రియమైన గిరికి" అని ఉత్తరం అందుకుని కొన్ని దశాబ్దాలు గడచి పోయాయి. "ఎలా ఉన్నావు గిరీ" అన్న పిలుపూ వినబడే రోజులు కాలంలో వెనక్కి దొర్లి పోయాయి. మిగిలింది మాత్రం వెనుకటి కాలంలో దాగిన జ్ఞాపకాలే...

"కాలం దూరం చెయ్యలేనివి జ్ఞాపకాలు మాత్రమే."

~ గిరిధర్ పొట్టేపాళెం

~~ ** ~~ ** ~~

("నెచ్చెలి" పత్రిక కోసం ప్రత్యేకంగా "బొమ్మల్కతలు" శీర్షికన నెల నెలా మాట్లాడుతున్న నా బొమ్మలు)

నా తొలినాళ్ళ బొమ్మల ప్రపంచంలో జీవం పోసుకుని వెలుగు చూడని నా బొమ్మలకి వెలుగు చూపే ప్రయత్నంలో మాట్లాడి ఆగిన నా కొన్ని "బొమ్మల జీవిత కథలు" నచ్చి, ఆపకుండా ఇదెందుకు కొనసాగించకూడదు అంటూ నన్నడిగి ప్రోత్సహించిన "నెచ్చెలి" పత్రికా సంపాదకులు "శ్రీమతి గీత" గారికి ధన్యవాదాలతో 🙏 ...

వెలుగు చూడని నా "బొమ్మలు చెప్పే కథలు" - 10 ...

 

Portrait of the First Female Indian Prime Minister - Smt. Indira Gandhi

Ballpoint pen on paper 8" x 9"

<-- నా "బొమ్మలు చెప్పే కథలు" - 9                                                         నా "బొమ్మలు చెప్పే కథలు" - 11 -->

మ్యాథ్స్, ఫిజిక్స్, కెమిస్ట్రీ మెయిన్ సబ్జెక్ట్స్ గా, ఇంగ్లీష్, సంస్కృతం లాంగ్వేజెస్ గా ఇంటర్మీడియట్ (11th & 12th Grade) విజయవాడ "ఆంధ్ర లొయోలా కాలేజి" లో ఉత్సాహంగా చేరా. అప్పట్లో లొయోలా కాలేజి లో సీట్ రావటం కష్టం. పదవ తరగతిలో చాలా మంచి మార్కులు తెచ్చుకోవటంతో, నాన్ లోకల్ అయినా నాకు  సులభంగా నే సీట్ వచ్చింది, చేరిపోయాను. ఆ కాలేజి లో చదివింది రెండేళ్ళే. కాలేజి ఆఫర్ చేయ్యని ఇంకో సబ్జెక్ట్ లో కూడా అక్కడ నాకు నేనుగా చేరిపోయాను. అదే "ఆర్ట్ సబ్జెక్ట్". చదవే మూడ్ లేని, ఏమీ తోచని సమయాల్లో ఒక్కడినే "గోగినేని హాస్టల్ రూమ్" లో కూర్చుని "ఆర్ట్ సబ్జెక్ట్" లో దూరి బొమ్మలు వేసుకునేవాడిని. ఆ రెండు సంవత్సరాల్లో అలా ఒక పదీ పన్నెండు దాకా బొమ్మలు వేసి ఉంటానేమో. ఆ బొమ్మల్లో అప్పుడావయసుకుకి నైపుణ్యం చాలానే ఉండేది అనిపిస్తుంది ఇప్పుడు చూస్తుంటే. వేసిన బొమ్మలన్నీ పుస్తకాల్లోనే దాగి భద్రంగా ఉండేవి. బొమ్మలన్నీ ఒకదగ్గర చేర్చిపెట్టుకునే ఫైల్ లాంటిదేదీ ఉండేదికాదు. కొన్ని అప్పటి పుస్తకాల్లోనే ఉండిపోయి వాటితో పోగొట్టుకున్నాను. అయినా వేసిన ప్రతి బొమ్మా గుర్తుందింకా. అప్పుడు వేసిన బొమ్మల్లో ప్రముఖమైంది ఈ అప్పటి భారత ప్రధాని "శ్రీమతి ఇందిరా గాంధి" గారిది.

గతం లోకి - 1983-85, విజయవాడ "ఆంధ్ర లొయోలా కాలేజి"

గుణదల "మేరీమాత" కొండల క్రింద, ఆహ్లాదంగా ఎటుచూసినా పచ్చదనం, అత్యుత్తమమైన క్లాస్ రూమ్ లు, ల్యాబ్‌లు, లైబ్రరీ, ఆట స్థలాలతో అందమైన క్యాంపస్. ప్రవేశం పొందగలిగే ప్రతి హాస్టలర్‌ కు సింగిల్ రూములతో ఉత్తమ కళాశాల భవనాలు. కాలేజీలో అడ్మిషన్ పొందడం ఎంత కష్టమో, హాస్టల్‌లో అడ్మిషన్ పొందడం కూడా అంతే కష్టం. ఓవల్ ఆకారంలో ఉన్న మూడంతస్తుల హాస్టల్ భవనాలు, ఒక్కో అంతస్తులో వంద చొప్పున మొత్తం మూడొందల సింగిల్ రూమ్ లు అన్ని రకాల సౌకర్యాలను కలిగి, సెంటర్ గార్డెన్‌లు, రుచికరమైన ఆంధ్ర ఫుడ్ వండి వడ్డించే విశాలమైన డైనింగ్ హాళ్లు ఉండేవి.

అక్కడి లెక్చరర్స్ కూడా వాళ్ళ సబ్జక్ట్స్ లో నిష్ణాతులు, కొందరు టెక్స్ట్ బుక్స్ ఆథర్స్ కూడా. అలా ఆ కళాశాల విద్యార్థులకు ఉత్తమమైన క్యాంపస్ అనుభవాన్ని అందించి ఇచ్చింది. వాస్తవానికి, మధ్యతరగతి కుటుంబాలకు ఆ కాలేజ్ లో చదవటం ఆర్ధికంగా అప్పట్లో చాలా భారం. కానీ మా అమ్మ "కావలి" లో గర్ల్స్ హైస్కూల్‌లో క్లర్క్‌గా పనిచేస్తూ వచ్చే కొద్దిపాటి జీతంలో సగానికి పైగా నా నెలవారీ హాస్టల్ బిల్లుకే పంపించేది. అక్కడి క్రమశిక్షణ కూడా అంత ఉత్తమంగానే ఉండేది. హిందీ, ఇంగ్లీషు మాట్లాడే నార్త్ ఇండియా నుంచి వచ్చిన విద్యార్థులే సగం మంది ఉండేవాళ్ళు. మ్యాథ్స్, ఫిజిక్స్, కెమిస్ట్రీ సబ్జక్ట్స్ లో పర్ఫెక్ట్ స్కోర్లు సాధించాలనే ఒత్తిడి చాలా ఉండేది. తెలుగు మీడియం నుంచి ఇంగ్లీషు మీడియంలోకి రావడం తో నాలాంటి విద్యార్థులపై అది మరింత ఎక్కువగా ఉండేది. ఆ ఒత్తిడి తట్టుకునేందుకు మంచి స్నేహితులు ఇద్దరు ఎప్పుడూ పక్కనే ఉన్నా, అప్పుడప్పుడూ ఒంటరిగా హాస్టల్ రూమ్ లో ఉన్నపుడు నాకు నాతో తోడై ఉండే నేస్తాలు "నా బొమ్మలు".

నా కొత్త డ్రాయింగ్ నేస్తం - బాల్‌పాయింట్ పెన్

ఎక్కడ ఉన్నా బొమ్మలు గీయటం మానని నాకు "ఆంధ్ర లయోలా కాలేజి" క్యాంపస్‌లోనూ బొమ్మల జ్ఞాపకాలున్నాయి. నా బొమ్మల్లో గీతలు అక్కడే చాలా మెరుగయ్యాయి. అప్పటిదాకా పెన్సిల్ తో బొమ్మలేసే నేను, ఇంకొకడుగు ముందుకేసి బాల్ పాయింట్ పెన్ను తో వెయటం మొదలు పెట్టాను. పెన్సిల్ లా చెరపటం కుదరదు కాబట్టి ప్రతి గీతా ఖచ్చితంగా అనుకున్నట్టే పడి తీరాలి. అంటే ఎంతో ఓపికా, నేర్పూ కావాలి.

శ్రీమతి ఇందిరా ప్రియదర్శిని గాంధీ, భారత ప్రధాని

అప్పటి ఆ జ్ఞాపకాలని గుర్తుచేస్తూ మనసు తలుపులు తట్టే నా బాల్ పాయింట్ పెన్ను బొమ్మ భారత ప్రధాని "శ్రీమతి ఇందిరా గాంధీ" గారిది. నేను ఆ కాలేజి లో ఉన్నపుడే అక్టోబర్ 1984 లో హత్యకు గురయ్యారు. ఒకటి రెండు రోజులు క్లాసులు లేవు, హాస్టల్ నుంచి కూడా మమ్మల్ని బయటికి రానివ్వలేదు. విజయవాడ లో సిక్కులు కొంచెం ఎక్కువగానే ఉండేవాళ్ళు, మా కాలేజి లో కూడా స్టూడెంట్స్ ఉండడంతో హై అలర్ట్‌ ప్రభావం మా కాలేజి క్యాంపస్ లోనూ ఉండింది కొద్ది రోజులు.

ఆ దురదృష్టకర సంఘటన తర్వాత కొన్ని నెలలపాటు ప్రతి పత్రిక ముఖ చిత్రం పైనా "ఇందిరా గాంధి" గారి ఫొటోనే ఉండింది. ఆ సంవత్సరం సంక్రాంతి శలవులకు "కావలి" ఇంటికి వచ్చినప్పుడు మా పక్కింటి కల్లయ్య మామ దగ్గర "న్యూస్ వీక్ (ఇంగ్లీషు)" వారపత్రిక ఉంటే చదవాలని తీసుకున్నాను. కవర్ పేజీ పై "ఇందిరా గాంధి" గారి ఫొటో చూసి, ఆమె బొమ్మ వెయ్యాలనిపించింది. ఆ పోర్ట్రెయిట్ ఫొటో చాలా ఆర్టిస్టిక్ గా అనిపించింది. ఆ ముఖచిత్రం ఆధారంగా వేసిందే ఈ బొమ్మ. ఇవన్నీ ఆ బొమ్మ వెనకున్న జ్ఞాపకాలు. అయితే ఈ బొమ్మ చూసినప్పుడల్లా ఇప్పటికీ గుర్తుకొచ్చే మర్చిపోలేని జ్ఞాపకం ఇంకొకటుంది. 

నా చేతుల్లోనే ముక్కలై చిరిగి పోయిన పూర్తికాని అదే "ఇందిరా గాంధి" గారి బొమ్మ

వేసిన ప్రతి చిన్న బొమ్మనీ ఎంతో భద్రంగా చూసుకుంటూ దాచుకునే అలవాటు చిన్నప్పటినుంచీ ఉంది. మళ్ళీ మళ్ళీ వాటిని చూసుకుని మురిసిపోతూ ఉండేవాడిని. అప్పటి నా అతిచిన్న లోకంలో నా బొమ్మలే నా ఆస్తులూ, నా నేస్తాలూ.

ఈ బొమ్మ నాకెంతో సంతృప్తిని ఇచ్చినా ఎందుకో కొంచెం అసంతృప్తి మాత్రం ఉండిపోయింది. కారణం, ఏదో సాదా సీదా నాసిరకం నోట్ బుక్ పేపర్ మీద క్యాజువల్ గా మొదలు పెట్టి పూర్తి చేసేశాను. అక్కడక్కడా నేను వేస్తున్నపుడే గుర్తించినా సరిదిద్దలేని కొన్ని లోపాలు ఉండిపోయాయి. మొదటిసారి బ్లాక్ అండ్ రెడ్ రెండు బాల్ పాయింట్ పెన్స్ తో ప్రయోగాత్మకంగా వేసినా, బానే ఉంది అనిపించినా, ఎందుకో ఇంకాస్త పెద్దదిగా జస్ట్ బ్లాక్ పెన్ తో వేసుంటే ఇంకా బాగుండేదేమో అనిపిస్తూఉండేది, చూసిన ప్రతిసారీ. కానీ వేసిన బొమ్మని మళ్ళీ రిపీట్ చెయ్యాలంటే ఏ ఆర్టిస్ట్ కి అయినా చాలా కష్టం. అలా వేద్దామా వద్దా అన్న సందిగ్ధానికి ఒకరోజు మా పెద్దమామయ్య "ప్రజ" (ప్రభాకర్ జలదంకి) ప్రోత్సాహం తోడయ్యింది. ఈ బొమ్మ చూసి "అబ్బా గిరీ ఏం వేశావ్ రా. ఇది గాని "పెండెం సోడా ఫ్యాక్టరీ" (కావలి సెంటర్ లో చాలా పేరున్న ఇంకెక్కడా అలాంటి సోడా, సుగంధ పాల్ దొరకని ఏకైక షాప్) ఓనర్ కి ఇస్తే (ఓనర్ పేరు తెలీదు) ఫ్రేం కట్టించి షాప్ లో పెట్టుకుంటాడు. వాళ్ళకి నెహ్రూ ఫ్యామిలీ అంటే చాలా అభిమానం. కావలి టౌన్ మొత్తం నీ బొమ్మని చూస్తారు." అంటూ వాళ్ళకిద్దామని అడిగేవాడు. కష్టపడి వేసిన బొమ్మ ఇవ్వాలంటే నాకు మనస్కరించలా. అయినా మళ్ళీ మళ్ళీ అడిగేవాడు - "నువు నీ బొమ్మని ఇంట్లో పెట్టుకుంటే ఏం వస్తుంది రా? వాళ్ళకిస్తే అందరూ చూసి నీ బొమ్మని మెచ్చుకుంటారు. అంతా ఎవర్రా ఈ గిరి అని మాట్లాడుకుంటారు." అని ఇంత గొప్పగా చెప్పేసరికి నేనూ ఆ ఆలోచనతో చాలా థ్రిల్ అయ్యాను, నా ఆర్ట్ వర్క్ "టాక్ ఆఫ్ ది టౌన్" అవుతుందని ఊహించి సంతోషించాను. అయినా సరే, ఇది మాత్రం ససేమిరా ఇవ్వదల్చుకోలేదు.

సరే ఎలాగూ లోపాలేవీ లేకుండా ఇంకోటీ వేద్దామా అని అనుకుంటున్నా, వేసి అదే ఇద్దాంలే అనుకుని ఈసారి అనుకున్నట్టే పెద్ద సైజ్ చార్ట్ పేపర్ (డ్రాయింగ్ పేపర్) పై ముందుగానే పెన్సిల్ తో సరిదిద్దుకుంటూ లోపాలు లేకుండా స్కెచ్ వేసుకుని, తర్వాత బాల్ పాయింట్ పెన్ తో అసలు బొమ్మ వేస్తూ ఫినిష్ చెయటం మొదలు పెట్టాను. పోర్ట్రెయిట్ లలో హెయిర్ వెయ్యటం అంటే నాకు ప్రత్యేకమైన శ్రద్ధ ఉండేది మొదటి నుంచీ. మొదట వేసిన ఈ బొమ్మ క్యాజువల్ గా మొదలెట్టి పూర్తి చేసింది గనుక హెయిర్ మీద అంత శ్రద్ధ పెట్టినట్టు అనిపించదు. కానీ రెండవసారి వేస్తున్న బొమ్మ మాత్రం లో హెయిర్ మీద ప్రత్యేకమైన శ్రద్ధ పెట్టి వేశాను. ప్రతి గీతా ఎంతో ఫోకస్ తో చిన్న లోపం కూడా లేకుండా వేసుకుంటూ తల పైభాగం పూర్తి చేసి, ముఖం పైనుంచి కిందికి ముక్కు దాకా సగ భాగం పూర్తి చేశాను. మధ్య మధ్యలో చూసుకుంటూ కొంచెం గర్వంగానూ అనిపించేది, బాగా చాలా వేస్తున్నానని.

అలా ఉదయాన్నే ప్రతిరోజులానే అమ్మ, తను అప్పట్లో పనిచేస్తున్న "గర్ల్స్ హైస్కూల్" కీ, అన్నేమో బజారుకీ వెళ్ళటంతో ఒక్కడినే ముందు వరండాలో దీక్షగా కూర్చుని బొమ్మ వేస్తూ ఉన్నా. బహుశా అప్పటిదాకా ఒక నాలుగు గంటలు కూర్చుని వేస్తూ ఉన్నాను. ఇంతలో అన్న తన ఫ్రెండ్ "సంజీవ రెడ్డి" తో కలిసి ఇంటికి వచ్చాడు. సంజీవ్ ఈ లోకంలో ఏదైనా ఇట్టే మాటల్లో చేసిపారెయ్యగల గొప్ప మాటకారి. వచ్చీ రాగానే వేస్తున్న నా బొమ్మ చూసి మొదలుపెట్టాడు. "ఏం గిర్యా...నేంగూడా...చిన్నపుడు బొమ్మలు బలే ఏసేవోడ్నయా...ఇప్పుడు కొంచెం తప్పొయిందిగాన్యా... కూసున్నాంటే...యేశాస్తా ఎంత పెద్ద బొమ్మైనా...అంతే" ఇలా మాటలలోకం లో మమ్మల్ని తిప్పుతూ పోతున్నాడు. నాకేమో దీక్షగా కూర్చుని వేసుకుంటుంటే వచ్చి వేసుకోనీకుండా ఆపి ఆ మాటల కోటలు చుట్టూ తిప్పుతుంటే, తిరగాలంటే కొంచెం అసహనంగానే ఉన్నా, గబుక్కున మంచినీళ్ళు తాగొద్దమని లేచి రెండు నిమిషాలు గీస్తున్న బొమ్మ పక్కన బెట్టి లోపలికెళ్ళా. వచ్చి చూసే సరికి చూసి షాక్ తిన్నా. నాకింక ఏడుపొక్కటే తక్కువ. అలా నేనక్కడ లేని ఆ రెండు నిమిషాల్లో కూర్చుని ఇంకా వెయ్యాల్సిన ముఖం కింది భాగం పెన్సిల్ అవుట్ లైన్ మీద, పెన్ను తో వంకర టింకర బండ లావు లావు గీతలు చెక్కుతూ ఉన్నాడు. నన్ను చూసి "ఏం గిర్యా...ఎట్టేశా...చూడు...నీ అంత టైం పట్టదులేవయా నాకా...బొమ్మెయటానిక్యా... మనవంతా...శానా ఫాస్టులే..." అంటూ ఇంకా పిచ్చి గీతలు బరుకుతూనే ఉన్నాడు. నా గుండె ఒక్కసారిగా చెరువై కన్నీళ్లతో నిండిపోయింది. కష్టపడి ఒక్కొక్క గీతా శ్రద్ధగా గీస్తూ నిర్మిస్తున్న ఆశల సౌధం కళ్లముందే ఒక్కసారిగా కూలిపోయింది. అకస్మాత్తుగా ఆశల వెలుగు శిఖరం పైనుంచి చీకటి అగాధంలో నిరాశ లోయల్లోకి బలవంతంగా తోసేసినట్టనిపించింది. కానీ అన్న ఫ్రెండ్, నా కోపమో, బాధో వెళ్ళగక్కేంత ఇదీ లేదు. మౌనంగా  లోపలే రోదిస్తూ ఆ క్షణాల్ని దిగమింగక తప్పలేదు.

తర్వాత అమ్మ ఇంటికి వచ్చాక అమ్మకి చూపించి కష్టపడి వేసుకుంటున్న బొమ్మని పాడుచేశాడని ఏడ్చా. కన్నీళ్లతో నిండిన బాధా, కోపంతో ఆ బొమ్మని ముక్కలుగా చించి పడేశా. అప్పట్లో ఇలాంటి నిస్సహాయ పరిస్థితుల్లో నా కోపం అమ్మ మీద, అన్నం మీద చూపెట్టేవాడిని. అలిగి అన్నం తినటం మానేసే వాడిని. ఎంత మొరపెట్టుకున్నా అమ్మ మాత్రం ఏం చెయ్యగలదు. "సంజీవ్ వస్తే నేను అడుగుతాన్లే. మళ్ళీ వేసుకుందువులే నాయనా." అంటూ నన్ను ఓదార్చటం తప్ప. అయితే అన్నకి మాత్రం అమ్మ తిట్లు పడ్డాయ్, ఫ్రెండ్స్ తో తిరుగుడ్లు ఎక్కువయ్యాయని, ఆ టైమ్ లో ఫ్రెండ్ ని ఇంటికి తీసుకొచ్చాడనీ. అయినా అన్న మాత్రం ఏం చేస్తాడు పాపం. వాడూ జరిగినదానికి బాధ పడ్డాడు. ఆ సంఘటన నుంచి కోలుకోవడానికి నాకు మాత్రం చాలా రోజులు పట్టింది. అసలు ఉన్నట్టుండి వేస్తున్న బొమ్మ వదిలి ఎందుకు లేచి లోపలికెళ్ళానా, వెళ్ళకుండా ఉంటే అలా జరిగేదికాదని తల్చుకుని తల్చుకుని మరీ బాధపడ్డ క్షణాలెన్నో...

రెండవసారి అదే "ఇందిరా గాంధి" గారి బొమ్మ కష్టం అనిపించినా "కావలి టాక్ ఆఫ్ ది టవున్" అవుతుందన్న ఆశతో మొదలుపెట్టా. మళ్ళీ మూడవసారి వేద్దామా అన్న ఆలోచన మాత్రం అస్సలు రాలా. మొదటేసిన ఈ బొమ్మని మాత్రం పెద్దమామయ్య అడిగినట్టు "పెండెం సోడా ఫ్యాక్టరీ" వాళ్ళకి ఇవ్వదల్చుకోలా. ఏదేమైనా "టాక్ ఆఫ్ ది టవున్" అవుతాననుకున్న చిన్న మెరుపులాంటి చిగురాశ అలా మెరిసినట్టే మెరిసి చటుక్కున మాయమయ్యింది. అలా నేనేసిన ఒకేఒక్క "ఇందిరా గాంధి" గారి బొమ్మగా నా బొమ్మల్లో ఇప్పటికీ నా దగ్గర భద్రంగానే ఉంది, చూసిన ప్రతిసారీ ఆ జ్ఞాపకాల్నీ, ఇంకా బాగా వెయ్యాలని పడ్ద తపననీ, ఆ కష్టాన్నీ, తెచ్చిన రవ్వంత చిగురాశనీ, వెన్నంటే వచ్చిన కొండంత నిరాశనీ గుర్తుకి చేస్తూ...

"ప్రతి బొమ్మ వెనుకా ఖచ్చితంగా ఓ కథ ఉంటుంది, కొన్ని బొమ్మల్లో చిత్రకారుడి కన్నీటి చుక్కలూ దాగుంటాయి."

~ గిరిధర్ పొట్టేపాళెం

పునాదిరాళ్ళు . . .

 

డియర్ చిరు, పుట్టినరోజు శుభాకాంక్షలు!

🌹🎂🌹

తెలుగు సినిమా వాస్తవానికి చాలా దగ్గరగా మొదలయిన కాలం లో వచ్చిన కథానాయకులు తమ "ఉత్తమ ప్రతిభ" తో ప్రేక్షకుల్ని మెప్పించి, మెల్లిగా ఆదరణ పొంది, ఊపందుకుని, తారాపథానికి చేరి, కాలం మారినా వయసు మీదపడ్డా తాము మారక, వెండితెరపై కథానాయకుల పాత్రలని వీడక, మరెవ్వరికీ చోటివ్వక, పదోతరగతి పిల్లోడి పాత్ర అయినా, కాలేజి బుల్లోడి పాత్ర అయినా తామే అంటూ విగ్గులతో, ఎబ్బెట్టు డ్యాన్సులతో, డూపు పోరాటాలతో ప్రేక్షకుల్ని మభ్యపెడుతూనే వినోదం పంచుతున్న రోజుల్లో... మారిన కాలానికి మళ్ళీ వాస్తవికత తోడై వస్తున్న చిన్న సినిమాల్లో, ఇంకా చిన్న పాత్రలకి సైతం "పెద్ద న్యాయం" చేస్తూ "అత్యుత్తమ ప్రతిభ" కి నిత్య "స్వయంకృషి"నీ చేర్చి ఒక్కొక్కమెట్టూ ఎక్కుతూ, చేసే ప్రతి పాత్రలో రాణిస్తూ, మరెవ్వరూ అందుకోలేని శిఖరాగ్రాన్ని చేరిన తొలి తెలుగు సినిమా వెండి తెర కథానాయకుడు - "చిరంజీవి". 

చిరంజీవి - పేరుకి తగ్గట్టే అంత సత్తా, అంతే క్రమశిక్షణ, కృషీ, పట్టుదలా కలిగిన ప్రతిభావంతుడు. కనుకే అతి క్లిష్టమైన మార్గమైనా కాలానుగుణంగా పాత్రలకి తగ్గట్టు తననీ మలచుకుంటూ తిరుగులేని సుదీర్ఘ ప్రయాణం కొనసాగించగలిగాడు.

ప్రతిభ ఉన్న ఏ నటుడికైనా సహజత్వంతో పాత్రలో మరింత రాణించాలంటే మంచి కథ, అభిరుచి ఉన్న దర్శకుడితోబాటు "వయసుకి తగ్గ పాత్ర" అనే చిన్న అదృష్టమూ తోడవ్వాలి. కొన్నిసార్లు "వయసుకి మించిన" పాత్రలు చేయాల్సి వచ్చినా తపనతోబాటు ప్రతిభ గల నటులెప్పుడూ అందులో రాణిస్తారు. "బడిపంతులు లో NTR" అయినా, "ధర్మదాత లో ANR" అయినా, "సాగరసంగమంలో కమలహాసన్" అయినా, "ఇద్దరు మిత్రులు లో "చిరంజీవి" అయినా ఇలానే తమని నిరూపించుకున్నారు. అలా అని "వయసుకి సరిపడని" పాత్రల్లో రాణించాలంటే ఎంత ప్రతిభ ఉన్నా ఏ నటుడి తరమూ కాదు, వయసూ సహకరించదు. "అరవై లో ఇరవై" పాత్రలు ఇలాంటివే. వీటిల్లో ఒదగాలంటే సహజత్వం తీసి పక్కనబెట్టాలి. అసహజత్వంతో కూడిన మేకప్పుల్నీ, విగ్గుల్నీ, డూపుల్నీ, కెమెరా విన్యాసాల్నీ నమ్ముకోవాలి. ఎబ్బెట్టు అనిపించినా ఇంకా ప్రేక్షకుల్ని మభ్యపెట్టగలం అన్న ధీమానీ తలకెక్కించుకొవాలి. ఇంకెవ్వరినీ వెండి తెరపైకి రానివ్వని ఆ "ఆక్రమణ" కాలంలో ఆ ఆటలు చెల్లాయి, కానీ కాల భ్రమణంలో ఆ ఆటలు కాలం చెల్లాయి. ఇది వాస్తవం!

అనుభవంతో ప్రతిభకి ఎప్పటికప్పుడు పదును పెట్టుకుంటూ కాలానుగుణంగా ముందుకి వెళితేనే ఏ రంగంలో అయినా వరస విజయాలెదురౌతాయి. వాస్తవాన్ని మభ్యపెట్టి స్క్రిప్టులెంత పగడ్బంధీగా రాసుకున్నా, తమ ఇమేజ్ తో ప్రమోషన్స్ చేసుకున్నా, కధనంలో ఎమోషన్స్ తగ్గి అసహజత్వం ఎక్కువై వాస్తవానికి దూరమైతే సాధారణ ప్రేక్షకుడ్ని మభ్యపెట్టి మెప్పించటం ఈకాలంలో అసాధ్యం. ఎంత తన్నినా బూరెలు లేని ఆ ఖాళీ బుట్టలో వాళ్ళు బోల్తాపడరు. సాధారణ ప్రేక్షకుడి నాడి ఎప్పుడూ సింపులే, ఆ సింప్లిసిటీ ని మెప్పించటంలోనే ఉంది "విజేత"  విజయరహస్యమంతా.

ఈరోజుల్లో కష్టం ఎరగకుండా "ఒక్క హిట్టు"తోనే ఎగిరి చుక్కలెక్కికూర్చుంటున్న నటీనటుల్ని "ఒక్క ఫట్టు"తో నేలమీదికి దించి పడేసే శక్తి - ప్రేక్షకుల్ది. కష్టపడి తారాపథం చేరిన నటీనటుల్ని మాత్రం అంచనాల్ని తలకిందులుచేసినా తరవాతి సినిమాకోసం మళ్ళీ అదే అంచనాలతో ఎదురు చూస్తారు. హిట్టా, ఫట్టా అన్నది వాళ్ళు నిర్ణయించేదే. అందుకే వాళ్లని "ప్రేక్షక దేవుళ్ళు" అని తారలు సైతం పైకెత్తుతుంటారు. దేవుళ్ళని శతవిధాలైన నామాలతో కొలిచి మభ్యపెట్టినట్టు వీళ్ళని మభ్యపెట్టటం కుదరదు, నచ్చని సినిమా వీళ్ళచేతుల్లో ఫట్టే. 

సంవత్సరానికి నాలుగు సినిమాలు చేస్తే ఒక సినిమా ఫట్టు అన్నా, ఇంకో మూడుంటాయి, ఆ వరసలో జాగ్రత్త పడటానికి. నాలుగేళ్ళకోసారి అలా తెరపై కనిపించి, వందలకోట్లు అనవసరంగా కుమ్మరించి దానికి రెట్టింపు లాగాలన్న ధ్యాస పక్కనబెట్టకుంటే కెరీర్ చివరి దశాబ్ధంలో వచ్చే రెండు మూడు సినిమాల్లో కష్టపడి సంపాదించుకున్న ఇమేజ్ ఏమాత్రం మెరుగవ్వదు. కెరీర్ లో మొదటి దశాబ్దం ఎంత ముఖ్యమో ఆఖరి దశాబ్దమూ అంతే ముఖ్యం. అలాంటివాళ్ళే "బిగ్ బి" లా గుర్తుండిపోతారు. దక్షినాది సూపర్ స్టార్ లు ఇప్పటికైనా మారాలి. ఆ బాటలో ప్రయాణించి, యాభై దాటిన వయసులో ఎలాంటి పాత్రలు చెయ్యాలి అన్న మార్గనికి "పునాదిరాళ్ళు" వెయ్యాలి.

విజయాన్ని డబ్బుతో కొలిచే కాలం. సినిమారంగంలో అయితే డబ్బు వలిచి మరీ కొలిచే కాలం. వందల కోట్లు గుమ్మరించి, రెండింతలు ఆశించేకన్నా, అతి తక్కువలో సహజత్వంతో ఆకట్టుకునే మంచి సినిమా తీసి పదిరెట్లు వచ్చేలా చేసుకోగలగటం ఇప్పుడున్న సినిమా లోకంలో నిజమైన హిట్ అంటే. అభిమానగణం ఉన్న పెద్ద హీరోలకిది మరింత సులభం. చెయ్యాల్సిందల్లా చిన్న సినిమా, అంతే! బడ్జెట్ తగ్గించి, మంచి అభిరుచి ఉన్న దర్శకులతో కలిసి మంచి సినిమాలు తీసి మళ్ళీ మళ్ళీ చూసేలా చేస్తే రాబడితోబాటు, ఇమేజ్ కూడా పెరుగుతుంది. ఇంత చిన్న లాజిక్కు గాడిలోపడి తిరుగుతూ పోతే తట్టదు, పట్టదు.

"సినిమా" మళ్ళీ వాస్తవానికి దూరంగా పరుగులు పెట్టకుండా వెనక్కి మళ్ళించే "పునాది రాళ్ళు" గట్టిగా పడాలి. ప్రచారం మీద కృషి తగ్గి ప్రాచుర్యం మీద పెరగాలి. దీనికీ మళ్ళీ చిరంజీవే శ్రీకారం చుట్టాలి. మళ్ళీ ఒక "పునాది రాయి" గట్టిగా వెయ్యాలి. ఈసారి మరింత గట్టిగా, ఒక కొత్త ఒరవడికి నాంది పలికేలా, అందరు స్టార్ లూ ఆ "మెగా దిశ" గా పయనించేలా.

ఒకప్పటి తెలుగు సినిమా ట్రెండ్ ని మార్చిన "చిరంజీవి" మళ్ళీ మార్చగలడనీ, మారుస్తాడనీ ఆశిస్తూ...

డియర్ చిరు,

పుట్టినరోజు శుభాకాంక్షలు! !

🌹🎂🌹

"ప్రతిభకి కృషి తోడైతే విజయాల బాటని అడ్డుకోవటం ఎవరి తరమూ కాదు." - గిరిధర్ పొట్టేపాళెం

బాలు గారి దివ్య స్మృతిలో...

 

S. P. Balasubrahmanyam

Ink & Watercolors on Paper

అమృతం మాత్రం తమవద్దుంచుకుని 

బాలు గానామృతాన్ని మనకొదిలేశారు

అ దేవతలూ దేవుళ్ళూ.....పాపం!

బాలు గారి దివ్య స్మృతిలో ఒక సంవత్సరం...

Details 

Mediums: Ink Pen & Watercolors on Paper

Size: 8.5" x 11" (21.5 cm x 27.9 cm)

Surface: Artist's Loft Sketchbook 75 LB

ఎంత ఎదిగిపోయావయ్యా...

మెగాస్టార్ "చిరంజీవి"

Watercolors on Paper (8.5" x 11")

అభిమానానికి కొలమానమూ, కాలమానమూ రెండూ ఉండవు.

ఎవరినెప్పుడెంతగా అభిమానిస్తామో ఒక్కోసారి మనకే తెలీదు.

కొందరు మనకేమీకాకున్నా వారిపై అభిమానం చెక్కుచెదరదు.

చెదిరితే అది అభిమానం కానే కాదు!

మననభిమానించే ఒక్క మనసుని పొందగలిగినా మన జన్మ సార్ధకం అయినట్టే.

అలాంటిది కోట్లకొద్దీ అభిమానుల్ని పొందగలిగితే అతను "చిరంజీవి" గా ఉన్నట్టే.

"చిరంజీవి" స్వయంకృషి తో ఎక్కిన తొలిమెట్టు నుంచీ ప్రతిమెట్టునీ చూసిన అభిమాన తరం మాది.

ప్రతి స్టార్ కీ అభిమానులున్నా మంచి మనసున్న "మెగా స్టార్" కే మెగాభిమానులుంటారు.

"చిరంజీవి"...

ఎంత ఎదిగిపోయావయ్యా!

ఎందరి గుండెల్లో ఒదిగిపోయావయ్యా!!

దేవుడనే వాడొకడుంటే

దీవించక తప్పదు నిన్ను!!!

"మెగా చిరంజీవి" కి జన్మదిన శుభాకాంక్షలు!

 

Details 

Mediums: Ink Pen & Watercolors on Paper

Size: 8.5" x 11" (21.5 cm x 27.9 cm)

Surface: Artist's Loft Sketchbook 75 LB

డేరింగ్ & డాషింగ్ హీరో...

Portrait of Telugu Hero "Super Star Krishna" - on his Birthday!

Watercolors on Paper (8.5" x 11")

Facebook  Instagram

"హీరో" అంటే ఇలానే సాహసాలు చెయ్యాలి...అని "నాటి తరం" లో ఎన్నో సాహసాలు చేసి ఎవ్వరికీ అందని రికార్డులు, డేరింగ్, డాషింగ్ తో బాటు "అరుదుగా దేవుడిచ్చే మంచి మనసు" నీ తన సొంతం చేసుకున్న "హీరో కృష్ణ" అప్పుడూ, ఇప్పుడూ, ఎప్పుడూ "సూపర్ స్టారే"!

అభిమానానికెప్పుడూ కొలతలు లేవు, ఎల్లలు అసలే లేవు.

నా చిన్ననాటి జ్ఞాపకం, అభిమానం రెండూ కలిపి వేసిన ఈ బొమ్మ "మన సూపర్ స్టార్" పుట్టినరోజు నాడు "హీరో కృష్ణ" కి అంకితం!

ఇన్నేళ్ళు పట్టిందా ఈ బొమ్మ వెయ్యటానికి అనుకుంటూ...

ఇన్నేళ్ళకి అయినా వేశానన్న సంతృప్తి...

వెలకట్టలేనిది, ఏ కొలతలకీ అందనిది!

Happy Birthday!

Long live with good health, "Super Start Krishna"!!

Details 

Reference: Picture of Super Star Krishna (movie: అన్నదమ్ముల సవాల్)

Mediums: Ink Pen and Watercolors on Paper

Size: 8.5" x 11" (21.5 cm x 27.9 cm)

Surface: Artist's Loft Sketchbook 75 LB

Megastar...

 

Portrait of MegaStar Chiranjeevi - Tollywood Hero

Watercolors on Paper (8.5" x 11")   

Megastar is Megastar forever!!!

Happy Painting!

Details
Reference: Acharya Movie Still
Mediums: Ink Pen on Paper
Size: 8.5" x 11" (21.5 cm x 27.9 cm)

Surface: Artist's Loft Sketchbook, 75 lb/110 gm2 Acid-free Paper

విజేత...

Portrait of Megastar Chiranjeevi   

Watercolors on Paper (8.5" x 11")

కష్టపడితే ఎంచుకున్న దారి ఎంత కఠినమైనా ఎదగొచ్చనీ

ఎదిగేకొద్దీ ఒదిగి ఉండటమే ఆ కష్టానికిచ్చే గౌరవం అనీ

చెప్పకనే తన విజయాల బాటలో చాటి చెప్పిన "విజేత"

ఒక్కొక్క మెట్టూ "స్వయంకృషి" తో ఎక్కిన సాదాసీదా మనిషి

ఇక ఎక్కేందుకు మెట్టేలేదు అన్నంత ఎత్తుకెక్కిన "మెగా" మనీషి

ఎప్పటినుంచో "అభిమానం" అనే బాకీని పెంచుకుంటూనే వస్తున్నా

ఇప్పటికైనా ఆ బాకీ ని ఇలా వడ్డీతోసహా చెల్లించేసుకుంటున్నా. . .

Hard-work never fails!

Happy Painting!!

 

"Winning your-self is the greatest win of life" ~ Girdhar Pottepalem

Details 

Title: "విజేత"

Reference: A picture of Megastar Chiranjeevi

Mediums: Watercolors on Paper

Size: 8.5" x 11" (21.5 cm x 27.9 cm)

Surface: Artist's Loft Sketchbook 75 LB

పాటలో దాచుకుంటానూ...

Sri S. P. Balasubrahmanyam, Legendary Indian Singer

Ballpoint Pen on Paper (8.5" x 11")   

ఊహ తెలిశాక బహుశా మొట్టమొదట నా హృదయాన్ని తాకిన పాట "బాలు" గారిదేనేమో. నాలుగేళ్ళ వయసు లో "బుచ్చిరెడ్డిపాళెం" లో ఉన్న రోజులనుంచీ విన్న పాటలన్నీ గుర్తున్నాయి. ఆటాలాడుకుంటుంటే ఇళ్ళల్లో రేడియోల్లోంచి వినబడే పాటల్లో ఏ "బాలు" గారి పాట మొదటిగా నా హృదయాన్ని తాకి ఉంటుంది అని ఎప్పుడాలోచించినా తట్టేవి ఈ రెండు పాటలే:

1. నా హృదయపు కోవెలలో నా బంగరు లోగిలిలో (ఇద్దరమ్మాయిలు) ...

2. ఎక్కడో దూరాన కూర్చున్నావూ, ఇక్కడి మా తలరాతలు రాస్తున్నావూ (దేవుడమ్మ)...

ఇప్పటికీ ఈ పాటలంటే అమితమైన ఇష్టం. విన్న ప్రతిసారీ "బుచ్చిరెడ్డిపాళెం" లో ఊహ తెలిసిన నాటి  ఆనందమైన ఆ రోజుల్లోకెళ్ళిపోతాను.

మొదటిగా నా కలెక్షన్ అని నేను "కావలి" ట్రంక్ రోడ్ నుంచి రైల్వే స్టేషన్ కి వెళ్ళే రోడ్డు మొదట్లో ఉన్న రెండు రికార్డ్ సెంటర్లకీ వెళ్ళి వాళ్ళ లిస్ట్ లో ఏరి కోరి 4 TDK (Made in Japan) క్యాసెట్టుల్లో రికార్డ్ చెయ్యించుకుని నాతో 1996 లో USA కీ తెచ్చుకున్న  అధికభాగం "బాలు" గారి పాటలే. అవన్నీ నా చిన్ననాటి పాటలే!

పై రెండు పాటలతోబాటు అప్పటి నా కలెక్షన్ లో ఇంకా:..

అమ్మ అన్నదీ ఒక కమ్మని మాటా అది ఎన్నెన్నో తెలియనీ (బుల్లెమ్మ బుల్లోడు)...

అందానికి అందానివై ఏ నాటికి నాదనవై (దత్త పుత్రుడు)...

అలకలు తీరిన కన్నులు ఏమనె ప్రియా (మా నాన్న నిర్దోషి)...

అనురాగ దేవత నీవే నా ఆమని పులకింత నీవె (ముత్తయిదువ)...

అందాల నారాణి చిరునవ్వులే చిందితే గాలి ఈల వేసింది (రాముని మించిన రాముడు)...

ఇద్దరమే మన మిద్దరమే ఇద్దరమే కొల్లేటి కొలనులో సరికొత్త అలలపై (కొల్లేటి కాపురం)...

ఇది ఎన్నడు వీడని కౌగిలి మది ఎదలను కలిపిన రాతిరి (ప్రేమ జీవులు)....

ఇదే పాటా ప్రతీ చోటా ఇలాగే పాడుకుంటానూ (పుట్టినిల్లు మెట్టినిల్లు)...

ఈ నాడు కట్టుకున్న బొమ్మరిల్లూ (పండంటి కాపురం)...

ఈ రేయి తీయనిదీ, ఈ చిరుగాలి మనసైనదీ (చిట్టి చెల్లెలు)... 

ఎన్నాళ్ళో వేచిన ఉదయం ఈనాడే ఎదురౌతుంటే(మంచి మిత్రులు)...

ఎన్నెన్నో జన్మల బంధం నీదీ నాదీ (పూజ)...

ఎడారిలో కోయిలా తెల్లారనీ రేయిలా (పంతులమ్మ)...

ఎవరికి తెలుసు చితికిన మనసు చితిగా రగులుననీ (మల్లెపువ్వు)...

ఏ దివిలో విరిసిన పారిజాతమో(కన్నెవయసు)...

ఒక జంట కలిసిన తరుణాన జేగంట మోగెను గుడిలోనా (బాబు)...

ఓ బంగరు రంగుల చిలకా పలకవే (తోటరాముడు)...

ఓ చిన్నదాన నన్ను విడిచిపోతావటె (నేనంటే నేనే)...

కలువకు చంద్రుడు ఎంతో దూరం కమలానికి సూర్యుడు మరీ దూరం (చిల్లర దేవుళ్ళు)...

కలిసే కళ్ళలోనా కురిసే పూల వానా (నోము)...

కాపురం కొత్త కాపురం ఆలుమగలు కట్టుకున్న అనురాగ గోపురం (కొత్త కాపురం)...

కురిసింది వానా నా గుండెలోనా (బుల్లెమ్మ బుల్లోడు)...

కుశలమా నీకూ కుశలమేనా మనసు నిలుపుకోలేక మరీ మరీ అడిగాను (బలిపీఠం)...

కొమ్మకొమ్మకోసన్నాయీ కోటి రాగాలు ఉన్నాయీ (గోరింటాకు)...

కొండ పైనా వెండి వానా అది గుండెల్లో కొత్త వలపు కురిపించాలీ (ఇంటి దొంగలు)...

గులాబి పువ్వై నవ్వాలి వయసు ఇలాగె మనమూ ఉండాలిలే (అన్నదమ్ముల అనుబంధం)...

చిరునవ్వుల తొలకరిలో సిరిమల్లెల చినుకులలో (చాణక్య చంద్రగుప్త)...

చీకటి వెలుగుల కౌగిటిలో చిందే కుంకుమ వన్నెలు (చీకటి వెలుగులు)...

తనివి తీరలేదే నా మనసు నిండలేదే (గూడు పుఠాణి)...

తనువా ఊహు హరిచందనమే (కధానాయకుడు)...

తొలిసారి ముద్దివ్వమందీ చెలి బుగ్గ చేమంతి మొగ్గ (ఎదురీత)...

దేవుడు చేసిన పెళ్ళి ఇదే ఆ దేవుని లీల ఇదే (పిచ్చోడి పెళ్ళి)...

దోరవయసు చిన్నది లా లా ల ల లా భలే జోరుగున్నది (దేవుడు చేసిన మనుషులు)...

నవ్వులు రువ్వే పువ్వమ్మా నీ నవ్వులు నాకూ ఇవ్వమ్మ (గాజుల కిష్టయ్య)...

నవ్వుతూ బ్రతకాలి రా తమ్ముడూ నవ్వుతూ చావాలి రా (మాయదారి మల్లిగాడు)...

నయనాలు కలిసె తొలిసారీ హృదయాలు కరిగె మలిసారీ (ఛైర్మన్ చలమయ్య)...

నాకోసమే నీవున్నది ఆకాశమే అవునన్నది (అన్నదమ్ముల సవాల్)...

నిన్ను మరచి పోవాలనీ అన్ని విడిచి వెళ్ళాలని (మంచి మనుషులు)...

నీలాలా నింగిలొ మేఘాలా తేరులొ ఆపాలా పుంతలో నీ కౌగిలింతలో (జేబుదొంగ)...

నీ పాపం పండెను నేడూ నీ భరతం పడతా చూడు (బుల్లెమ్మ బుల్లోడు)...

నీలీ మేఘమా జాలీ చూపుమా ఒక్క నిముషమాగుమా (అమ్మాయిల శపథం)...

నేనొక ప్రేమ పిపాసిని నీవొక ఆశ్రమ వాసివి (ఇంద్ర ధనుస్సు)...

ప్రణయరాగ వాహినీ చెలీ వసంత మోహినీ (మాయా మశ్చింద్ర)...

పాల రాతి మందిరానా పడతి బొమ్మ అందం (నేనూ మనిషినే)...

పూలు గుస గుస లాడేననీ సైగ చేసేననీ (శ్రీవారు మావారు)...

మన జన్మభూమీ బంగారు భూమీ పాడిపంటలతొ పసిడిరాశులతొ (పాడిపంటలు)...

మనసే జతగా పాడిందిలే తనువే లతలా ఆడిందిలే (నోము)...

మల్లెలు పూసే వెన్నెల కాసే ఈ రేయి హాయిగా (ఇంటింటి రామాయణం)...

మేడంటే మేడా కాదూ గూడంటే గూడూ కాదు (సుఖదుఃఖాలు)...

మేఘాల మీద సాగాలీ అనురాగాల రాశిని చూడాలి (దేవదాసు - కృష్ణ)...

రాధా అందించు నీ లేత పెదవి (జేబుదొంగ)...

రాశాను ప్రేమలేఖలెన్నో దాచాను ఆశలన్ని నీలొ (శ్రీదేవి)...

సిరిమల్లె నీవె విరిజల్లు కావె (పంతులమ్మ)...

సిరిమల్లె పువ్వల్లె నవ్వు చిన్నారి పాపల్లె నవ్వూ (జ్యోతి)...

సిన్ని ఓ సిన్నీ ఓ సన్న జాజుల సిన్నీ (జీవన జ్యోతి)...

సెలయేటి గల గలా చిరుగాలి కిల కిలా (తులసి)...

"బాలు" గారి పాటలతో నాకే కాదు, నా బొమ్మలకీ విడదీయరాని "అనుబంధం". ఎప్పటికీ "బాలు" గారిపై నా అభిమానాన్ని ఆయన పాటలతో నా బొమ్మల్లో, నా బొమ్మలతో ఆయన పాటల్లో నా గుండెల్లో పదిలంగా దాచుకుంటాను...

🙏😢

"బాలు" గారి ఆశీస్సులు...

Blessings of Sri S. P. Balasubrahmanyam, Legendary Indian Singer

 

 "బాలు" గారిని కలిసి ఆయనతో ముచ్చటించిన ఆ కొద్ది క్షణాల్లో నేనేసిన ఆయన బొమ్మ పైన చిన్న "ఆటోగ్రాఫ్" అడిగితే ఏకంగా "శుభం" అంటూ పెద్ద అక్షరాల్తో "ఇంకా పెద్ద ఆశీస్సులే" ఇచ్చేశారు...

ఇంతకన్నా ఇంకేం కావాలి ఎవరికైనా!

🙏 😢

Sep 18, 2004 Chicago, USA

"దివ్య స్మృతి" కి ప్రేమతో...

Sri S. P. Balasubrahmanyam, Legendary Indian Singer

Ballpoint Pen on Paper (8.5" x 11")    

నా అభిమాన "బాలు" గారి "దివ్య స్మృతి" కి ప్రేమతో...

యావత్ భారతావనికీ తన పాటలలో స్వరమాధుర్యాన్ని జీవితాంతానికీ నిండా నింపి ఇచ్చి దివికేగిన "బాలు" గారు తెలుగు వాడిగా, మన వాడిగా పుట్టటం, "తెలుగు" తల్లికి ఎప్పుడో గంధర్వులిచ్చి తరించిన "దివ్య వరం".

తెలుగు పాటకే కాదు, తెలుగు మాటకూ, మాట నడవడికకూ వన్నె, గౌరవం తెచ్చిన స్వరం, వ్యక్తిత్వం "బాలు" గారిది.  సంగీతంతో గళం కలిపి లయబద్ధంగా చేసే స్వరవిన్యాసంలో, అక్షర ఉచ్ఛారణలో స్పష్టత తోబాటు, ప్రతి పదానికీ 'భావం', 'అనుభూతి' రెండూ జోడించి, పాడిన ప్రతి పాటకీ జీవం పోశారు మన "బాలు" గారు.

ఈ గాలీ, ఈ నేలా, ఈ ఊరూ, సెలయేరూ, "బాలు" గారిని కన్న ఈ తెలుగు నేలా, తెలుగు భాషా ఉన్నంత కాలం ఆ స్వరం వినబడుతూనే ఉంటుంది, అమృతాలొలికిస్తూనే ఉంటుంది.

కళాకారుడు వెళ్తూ ఇక్కడే వదలి వెళ్ళే ఆ కళ ఆనవాళ్లలో ఆ ఆత్మ ఎప్పటికీ సజీవంగానే ఉంటుంది. అందుకేనేమో (కళాకారుడి) కళకి మరణం లేదు అంటారు.

నా బొమ్మలన్నింటిలోనూ "బాలు" గారి స్వరం మిళితమై ఉంటుంది. ఈ బొమ్మలోని ప్రతి గీతలోనూ ఒదిగిన నా "మనసు తడి" తో బాటు "బాలు" గారి "సుమధుర స్వరమూ" దాగి ఉంది.

అంతటి మహానుభావుడు "బాలు" గారి "దివ్య స్మృతి" కి ప్రేమతో, భక్తితో ఈ చిత్రాన్ని సమర్పించుకుంటూ...

గత నలభై రోజులుగా "బాలు" గారు కోలుకుని నవ్వుతూ రావాలని 

ఆశిస్తూ తపించిపోయిన హృదయాలెన్నో...

మనల్ని వీడి దివికేగిన ఈరోజు బాధతో బరువెక్కిన గుండెలు ఇంకెన్నో...

కంట తడి పెట్టి చెమర్చిన కళ్ళు మరెన్నో...

తడిసి ముద్ద అయిన అభిమానుల మనసులు ఎన్నెన్నో...

"బాలు" గారిని అభిమానించే "ప్రతి మనసు" కీ

నా అభిమాన "బాలు" గారి "దివ్య స్మృతి" కి ప్రేమతో

అంకిత భావంతో గీసిన

ఈ చిత్రం అంకితం!

🙏😢

~~~  ~~~ ~~~ 

"బాలు" గారితో, Chicago, USA, Sep 18, 2004

నా అభిమాన గాయకుడు "బాలు" గారిని ప్రత్యక్షంగా చూడటం జీవితంలో ఒక్కసారే Chicago లో వెళ్ళిన 3 గంటల Music Concert లో కలిగింది. కలవటానికి ఎవ్వరికీ అనుమతిలేని ఆ సాయంత్రం, నేను గీసిన "బాలు" గారి బొమ్మ, జయలక్ష్మి చూపిన చొరవతో నన్ను ఆయన దరి చేర్చింది. "బాలు" గారితో అలా ఓ పది నిమిషాలు గడపగలగటం నా జీవితంలో కలిగిన అదృష్టంగా, ఆ క్షణాలు మిగిల్చిన అనుభూతుల్ని "గొప్ప వరం" గా ఎప్పుడూ భావిస్తూనే ఉన్నాను, ఉంటాను...

నిన్న గాక మొన్నే "బాలు" గారి పుట్టినరోజని ఆనందం FB లో పంచుకున్నా...

మన అభిమాన "బాలు" గారినీ, ఆ మధుర క్షణాల్నీ మళ్ళీ తలచుకుంటూ....

బామ్మ...

బామ్మ (1993, దామరమడుగు)  

 

"అయ్యా...నాకేమైన ఉత్తరం వచ్చిందా?"

అటుగా వెళ్తున్న పోస్ట్ మ్యాన్ ని చూసి వాకిట్లో మెట్లపైన కూచుని, రోజూ ఆ సమయానికి అటు వస్తూ పోతూ ఉండే పిల్లా పెద్దని పరికిస్తూ, ప్రశ్నిస్తూ ఉండే  బామ్మ ప్రశ్న.

"లేదు బామ్మా" అంటూ చేతిలో ఉత్తరాల కట్ట సర్దుకుంటూ వెళ్లిపోయిన పోస్ట్ మ్యాన్.

మరుసటిరోజూ అదేవేళకి మళ్ళీ వాకిట్లో బామ్మ. ఇల్లు దాటి ముందుకి పోబోతున్న పోస్ట్ మ్యాన్ ని ఆపి  మళ్ళీ ప్రశ్న.

"అయ్యా...మా అబ్బాయి గిరి లండన్ లో ఉన్నాడు, నాకేమైనా జాబు రాశాడా?"

"అబ్బా....ఈమెకి లండన్ నుంచి రావాలయ్యా ఉత్తరం...ఏం లేవు పో బామ్మా." ఈసారి ఆ సమాధానంలో కొంచెం విసుగూ, వెటకారం.

ఆ మరుసటిరోజు...అదేవేళకి...ఈసారి బామ్మ వాకిట్లో కూచుని లేదు, ఇంట్లో లోపల ఏదో పనిలో ఉండగా మెట్లెక్కి, వరండా దాటి లోపలికొచ్చి, తలుపు దగ్గర నిలబడి, "బామ్మా..." అన్న పిలుపు.

ఆ పిలుపు పోస్ట్ మ్యాన్ దే.

పిలిచిన కాసేపటికి నిదానంగా "ఏయ్యా" అంటూ కళ్ళజోడు సరిజేసుకుంటూ వచ్చిన బామ్మతో పోస్ట్ మ్యాన్...

"ఇదుగో బామ్మా, నీకు ఉత్తరం వచ్చింది, ఆ...లండన్ నుంచే బామ్మా, నీ గిరి దగ్గరి నుంచే" అంటూ చేతిలో ఉత్తరం పెట్టిన పోస్ట్ మ్యాన్ తో...

"నేంజెప్పలా...మా గిరి లండన్ లో ఉండాడని...నీకంతా ఎకసెకం నేనంటే." అంటూ ఉత్తరం తీసుకున్న బామ్మ.

"లేదులే బామ్మా" అంటూ ఉత్తరాల కట్ట సర్దుకుంటూ మెట్లు దిగి వెళుతున్న పోస్ట్ మ్యాన్...

ఆ క్షణం అక్కడలేకున్నా ఆ "బామ్మ" పసిమనసెంత ఆనందంతో నిండిపోయి ఉబ్బితబ్బిబ్బయ్యి ఉంటుందో ఆ బామ్మ ప్రేమని పొందిన ఆమె ముద్దుల మనవడు "గిరి" ఊహించగలడు.

తొమ్మిదేళ్ళ వయసు లో 5 వ క్లాస్ నుంచీ హాస్టల్స్ లోనే ఉంటూ గిరి చదువంతా ఇంటికి దూరంగానే సాగింది. చదువయ్యాక జాబు కోసం హైదరాబాదు ప్రయాణం. మూడు నెలల్లోనే మొదటి జాబు, మళ్ళీ కొత్త జాబు బొంబాయి లో, అట్నుంచి అటే జాబు పని మీద 3 నెలలు లండన్ పయనం. "అప్పుడప్పుడూ దామరమడుగులో బామ్మ కి ఉత్తరం రాస్తుండు" అని 5 వ క్లాస్ లో నాన్న రాసిన ఉత్తరాల్లో ని మాటలు చదువు ముగిసి జాబ్ లో చేరినా తూ...చ...తప్పకుండా పాటిస్తూ వచ్చిన గిరి.

ఆ "బామ్మ" ముద్దుల మనవడు "గిరి" ని నేనే. నన్ను ప్రాణంకన్నా ఎక్కువగా ప్రేమించి, తన జీవితం అంతా మాకోసమే మాతోనే ఉండి, నేను దగ్గరలేకుండానే కనుమూసి మా నాన్నను చేరుకుంది "నా బామ్మ"!

నేను పూర్తిగా తెలుగులో తన కళ్ళకి కట్టినట్టు లండన్ వైభవాలూ, విశేషాలూ వివరిస్తూ రాసిన ఆ ఉత్త్రరం ని, పాతదై, ముందూ వెనుకా చాలా పేజీలు పోయి, ఒక్కొక్క పేజీ చిరిగిపోతూ వస్తున్న తన మహాభారతం పుస్తకంలో మా దామరమడుగు ఇంట్లో రేడియో టెబుల్ డ్రాయర్ లో పెట్టుకుని అప్పుడప్పుడూ చదువుకుంటూనే ఉండేది "బామ్మ".

బామ్మకి తెలుగు చదవటం రాయటం బాగా వచ్చు, నిదానంగా అక్షరాలు తప్పుల్లేకుండా గుండ్రంగా రాసేది.. రామాయణం, మహాభారతం వంటి పెద్ద ఇంతింత లావు పుస్తకాలు ఉండేవి. ఇంగ్లీష్ లో P.R.C అన్న మూడు అక్షరాల్ని మాత్రమే చదవగలదు. మరే అక్షరమూ గుర్తుపట్టటం రాదు, నేర్చుకోలేక కాదు. ఈ లోకంలోనే తనకి అత్యంత ఇష్టమైన మా నాన్న "పి.రామచంద్రయ్య" తన షార్ట్ నేమ్ రాస్తే P.R.C అనే రాసేవాడు. ఆ మూడు ఇంగ్లిష్ అక్షరాల్నే బామ్మ ఇష్టపడింది.

నేటికి సరిగ్గా 26 సంవత్సరాల క్రితం నా మొదటి విదేశీయానం. ఆగస్ట్ 15, 1994, బోంబే టు లండన్.

"బామ్మ" ని గుర్తుచేసుకుంటూ...

నిండా కన్నీళ్ళు నిండిన కళ్లతో...

మళ్ళీ చాలా సంవత్సరాల తర్వాత...

"బామ్మ" కి ప్రేమతో...

- నీ "గోవర్ధన" గిరి

బామ్మతో నేనూ, అన్న (1993, కావలి)

London, 1994

London, 1994

Day 9 of 10 - KAPIL DEV(IL)...

Kapil Dev - 1987
Poster colors on Paper (8" x 10")     

Kapil Dev Nihankj - one of India's finest Cricketers of all-time, led the Indian Team to win its first World Cup in 1983. A passionate, stylish, and talented Cricket player, he always played with the spirit of winning for the Country. He was my favorite Cricketer since my 5th class until he retired in 1994.

Got introduced in School...

I have had many memories of Cricket game from the days of listening radio commentary to watching live matches on TV. In our school, one of the cooks in the kitchen was our source for Cricket scores. We used to hang around a window in our recess time while he was cutting vegetables with his transistor radio on inside the kitchen. We got introduced to Cricket in our school at the age of 9 by playing. Our school had nice & big grounds, and all the Cricket equipment. Gavaskar and Kapil Dev were the two super-heroes of the Indian Cricket at that time.

My memories of Kapil Dev...

In my Intermediate in Vijayawada, once I went with my friends to watch "Deodhar Trophy" one-day match between North and South. Kapil Dev was supposed to be playing on that day for North, but due to some reason he couldn't make it. We were bit disappointed. Roger Binny entertained the crowd with his batting and bowling. I missed the only chance I got to watch him play on the Cricket grounds.

On my first overseas trip to London in 1994 on a TCS project, I was super thrilled to spend a day in "Tunbridge Wells" - a small and beautiful town, one hour from London. That was the place where Kapil Dev created a history, played an unforgettable innings with his unbeaten 175 which lifted India’s team spirits and kept India alive in the World Cup. Unfortunately, his batting on that day was not live-telecasted as BBC cameras were on strike.

A great all-time Cricketer, Kapil was named "Indian Cricketer of the Century". I bought the book "World of Kapil Dev" by Kapil and his wife Romi Dev, came out in the market soon after he retired holding the world record of most number of wickets in Test matches surpassing Richard Hadlee. I still have it with me. I also have a "Thums Up Flip Book", when flipped pages one side rapidly shows Kapil's bowling in action. Flipped the other way, shows Kapil drinking "Thumbs Up" drink and showing his  thumbs up at the end.

Back to 1987...

The initial days of my watercolor exploration with Camel Poster colors is clearly visible in this one of my very first paintings done in 2nd year Engineering in Vijayawada. This painting was based on an Ad printed in Sports Weekly. I think the Ad was for a shaving cream and so he is seen with a towel on shoulders. I was so accurate at portraits in pencil and ballpoint-pen by then already. This was the first portrait in Watercolors which gave me some level of self-confidence that I could also paint portraits.

Later, I added India map and his name - KAPIL DEV. My classmate Bhanu Murthy - a hardcore fan of Kapil came up with several captions when he saw this, I chose Kapil Devil and extended the name by adding (IL).

"Kapil Dev" was the first of a sportsmen I did a portrait. I also did fast sketches of Ravi Shastri and Tendulkar.

This painting in my Art portfolio always takes me back to my school and college days of playing Cricket. I was a good medium pace bowler, bowling with good line and length. I did introduce Cricket to both of my Sons, Rithvik and Bhuvan at young age of 8 and 6. I brought a pair of bats, wickets, gloves and balls from India. Weekends, three of us used to go to grounds to play Cricket, Soccer and Baseball. We also used to play on our driveway with tennis balls. Both are good at sports, picked up Cricket in no time. Rithvik is very stylish at batting, Bhuvan is a very fine bowler & batsman.

Cricket is a nice sport, 2nd widely followed and watched sport in the world, after Soccer.

Still, America ignores it ;)

Day 6 of 10 - Every art-work has a story to tell...

Portrait of Prime Minister of India - Indira Gandhi
Ballpoint Pen on Paper (8" x 10")     

It was only two years I went to this college for my Intermediate (+2) with Maths, Physics, Chemistry as core subjects, English and Sanskrit as language subjects. There was another subject that no school or college was offering, but I was enrolling myself into it wherever I went, Art. ;)

Back to 1985...

Andhra Loyola Collge, Vijayawada

A beautiful campus just beneath Gunadala Mary Matha hills, with greenery everywhere, the best college buildings with best class rooms, best labs, playgrounds, library and best hostels with single rooms for every hostler who could get admission. Getting admission in the college was hard, believe me, getting admission into hostel was even harder, at least for me. Even colleges in USA as on today do not have this kind of dormitory rooms for undergraduate students. The oval shaped 3-story hostel buildings had all kinds of facilities, with center gardens, best dining halls with the best Andhra meals and breakfast. You name anything required for a college student, Andhra Loyola College provided the best of it in there.

With best lecturers, in fact, many of them were the authors of prescribed English medium text books of Maths, Physics, Chemistry, Biology and Zoology, the college offered the best campus experience for the students. Of course, it was expensive to afford for middle class families. But my Mom supported me with her little salary she was making by working as a clerk in Girls High School, Kavali. More than half of her salary was going just for my monthly hostel bill.

Along with all the best academics and facilities, the discipline there was also the best. All Christian Fathers were in the management with some in teaching as well. No Christian Father or Brother would speak Telugu in there. Half of the students were coming in from Hindi and English speaking families. Getting in there coming from one of the two best schools in the state, the pressure to get perfect scores in Maths, Physics and Chemistry was there always on three of us from our school who made into the college. Coming from 10 years of Telugu medium into English medium was an added pressure. One can easily imagine the pressure on a 15 year old kid in there ;)

My new friend easing off all that pressure - Ballpoint Pen

My Art has memories in Andhra Loyola College campus. My drawings got matured with my age, the accuracy of lines, and their sharpness improved a lot as I kept doing it in my Gogineni hostel room number 34 (first year) and 210 (second year).

I took one step further in drawing, moving up from pencil to work with my new friend - Ballpoint pen. Drawing with Ballpoint pen was more challenging for the obvious fact that nothing could be erased. So, I had to be more accurate with every line of details. I started to get better at it attempt after attempt.

Smt. Indira Priyadarshini Gandhi, Prime Minister of India

The drawing I share today was done a couple of months after Prime Minister of India, Smt. Indira Gandhi got assassinated. I was in the hostel when it happened. Vijayawada went on a high alert as the city had considerable number of Sikhs living in. We had one Sikh student in our hostel and he was safely put in an unknown place for few days by our college management. The situation was that bad.

After that unfortunate incident Indira Gandhi's picture was on every India's magazine cover page for few months. I did this when came home in Kavali for Sankranthi vacation. "News Week" weekly magazine's cover page was my reference. While I recollect my memories of this Art work, I must also recollect a memory that is very hard to detach from this portrait in my mind.

Teared into pieces

I was very happy with the outcome of this portrait. First time I experimented with two colors of ballpoint pens. For Artists it is very hard to repeat the same art work once done up to self-satisfaction. But, I did repeat this portrait of Indira Gandhi, the very next day. The reason to do again, my uncle Praja (Prabhakar Jaladanki) was so impressed looking at it and asked me to give it away to "Pendem Soda Factory" shop owner who owned a family business in Kavali and was a strong follower of Nehru's family. He said, if I give it away to him he would frame and hang it in his shop, and my Art work would get exposure to the whole town of people. I was actually very thrilled by that idea, imagining myArt work would become talk-of-the-town. But, I did not want to give it away. So, I started a new one, bigger, better, and on a better paper.

I finished outline with pencil and started doing ballpoint pen work. It was coming out 100% more better than this. It was halfway done and was on my way to finish. Then my brother came home, along with him came one of his friends. He was a guy who would say he could do anything under the Sun. After few minutes of chatting with them, I stepped inside into another room to grab something. I came back in 2 minutes and was shocked to see what my half-finished Art work went through. నాకు ఏడుపొక్కటే తక్కువ. He finished the remaining lower half of the face in that 2 minutes while I was away from it, and showed me saying- "ఏం గిరీ ఎట్టేశా చూడు, నీ అంత టైం పట్టదులే నాకు బొమ్మెయటానికి". I went into a sudden depression looking at it, several hours of my hard but joyful efforts went in vain. It took few days for me recover from that.

Then I never bothered myself to make another attempt. I did not even want to be talk-of-the-town. That short-lived little dream in myself to become talk-of-the-town simply vanished. Later, with tears in my eyes, I had torn the paper into pieces. My special new friend, the Ballpoint pen was lying down as it did not know how to speak up or express its own feelings.

"...because every picture has a story to tell."

~~ ~ ~ ~ * * * ~ ~ ~ ~ 

Day 4 of 10 - Still, I wanted to paint and I never gave up...(cont'd)

Kamal Hassan - 1987
Camel Poster Colors mixed with Acrylic on Paper (12" x 16").   

Continuing my exploration of Painting from yesterday's post...

Portrait of Kamal Hassan done in 1987. A small portion of a light pole leaning against can also be seen. I had this painting pasted on the wall in my Engineering hostel room, and thus it got damaged. So, I had to cut the paper around it losing the date below my signature.

Going back 2 more years, 1987...

As I was progressing, my signature was also undergoing some changes ;) This was one of my very early paintings of that time. The thickness of the paint on paper is clearly visible. One reason for that was, I was happily mixing white fabric color unknowingly with every color, and that was also causing patches. I was that ignorant. I did know that fabric color was for cloth painting, but didn't know that it was not good for mixing with poster color.

Resources - Art material

There were no resources available to get any details about art material and where to buy if available. I spent too much of my time going around almost to every single bookshop in Vijayawada including some on the unknown streets in one-town (the whole-sale business area) with very narrow roads. A bookshop guy in Patamata told me to check one-town area, and that's how I ended up searching for shops even in an area that was full of whole-sale warehouses where in they wouldn't sell anything in small numbers/quantities.

Vijayawada one-town was a big area and was known for it's whole-sale business.It was also very difficult to navigate in and out. Once you enter, you won't be able to come out, back to the place where you entered. One had to walk and would only get lost somewhere deep inside.

After making a couple of trips, all the way from one end of the city to another, by taking infamous Vijayawada city buses, I somehow managed to find a whole-sale business stationery warehouse with a small shutter room at the front which was open. The person I met there at least did not put a puzzling face when I asked for art material like watercolors, paper, palettes and brushes. He went inside and brought a box of Camel Poster Colors and said that's all he had. I already had a few colors that I bought in my hometown Kavali. I bought a few more just because I went all the way over there and that guy at least showed me something. I returned to my hostel very disappointed with my mind clearly set, I was done with my exploration of watercolor painting material. Whatever I got by then, I had to just explore my watercolor painting with.

Still, I wanted to paint and I never gave up...

Resources - Artists

I tried my best to find an artist or a watercolor painter. The only media available was newspapers. I still remember, one Sunday morning I took bus to the other end of the city after I saw some details about an Art exhibition in a newspaper. I did meet the Artist there who displayed her beautiful European paintings done on china (పింగాణి) plates. They were absolutely beautiful and stunning. She copied many European masters' paintings and painted those on china plates. But, she did not help me in giving any details that I wanted to know about painting in general.

Another instance I met an Artist was, few days before a new year eve, a poor Artist came to our hostel to sell greeting cards he painted. They were all original post-card size paintings done in a unique style. I was very impressed with his works and bought a bunch, about a dozen or so. I think each one costed Rs 5 /-. He felt so happy that at least one bought some of his cards. I showed him some of my paintings and asked him few questions about the material he used and how he did his paintings. He did not reveal any details at all, and said- he was from a poor family, learned some techniques from his father and hence would not tell anyone as he was making a living by selling his cards. He made a point not to share any details about his works. I didn't know at that time Artists' world was bit secret and they wouldn't reveal their techniques. I never came across any other Artist in my college life, other than the same one coming in for a couple of years in a row, and I became his customer.

Still, I wanted to paint and I never gave up...

Resources - Books

When finding Computer Science text books itself was hard, how could one expect to find Art books? Our college library had a couple of foreign art books and magazines. I did refer to those many times to learn on "how to paint watercolors". The funniest thing was, those all were on oil-painting. ;) But those books planted a seed of desire in me for Oil Painting.

Also, I used to go to buy old books and magazines on the footpaths near Alankar theatre on Sunday evenings. Found a bunch of foreign magazines, but all were on oil-painting. So, I had no luck in finding any books/magazines on watercolor painting.

Still, I wanted to paint and I never gave up...

To be continued in tomorrow's post when I share how I found my watercolor painting "Guru"...

Kobe Bryant...

My Tribute to Kobe Bryant    

Everything negative - pressure, challenges - is all an opportunity for me to rise."

- Kobe Bryant (Aug 23, 1978 - Jan 26, 2020)

'మెగా'ద్భుతం...

Portrait of Legendary Tollywood Hero Chiranjeevi
from the movie- Sye Raa Narasimhaa Reddy
Watercolors on Paper (9" x 12")     

'మెగా'ద్భుతం - "చిరంజీవి" 'సైరా నరసింహా రెడ్డి'

తెలుగు సినిమా చరిత్రపుటల్లో నిలిచిపోయే సినిమాలు తెలుగు తెరపై ఆగిపోయి చాలాకాలమే అయ్యింది. మాయాబజార్, మిస్సమ్మ, పాతాళభైరవి, గుండమ్మ కథ, అల్లూరి సీతారామరాజు, దాన వీర శూర కర్ణ, శంకరాభరణం, సాగర సంగమం...ఇలా ఆనాటి చిత్రరత్నాల్నే ఈనాటికీ మనం చెప్పుకుని గర్విస్తుంటాం. మొన్నొచ్చిన "బాహుబలి" తెలుగు సినిమాని కొత్త ఎత్తులకి తీసుకెళ్ళినా అది వీటి సరసన నిలిచే చిత్రం కాగలదా అన్నది కాలమే చెప్పాలి.

సైరా నరసింహా రెడ్డి - ఒక అధ్బుతమైన సమరయోధుడి గాధని తెరపై ఆవిష్కరిస్తూ వచ్చిన చిత్ర"రాజం". బ్రిటీషు వాళ్ళు ఆ వీరుడి తల నరికి 30 సంవత్సరాలకి పైగా ఇంకెవరు ఎదురు తిరగాలన్నా భయపడేట్టు కోట గుమ్మానికి వేళ్ళాడగట్టారన్న చరిత్ర ఘట్టాన్ని ఒక్కసారి ఆలోచిస్తేనే ఆంగ్లేయులని ఆయనెంత భయపెట్టి ఉంటారో అర్ధం చేసుకోవచ్చు. ఆంగ్లేయులపై తిరుగుబాటు చేసిన మొట్టమొదటి తెలుగు"వాడి" గా ఆయన పేరు ఈ సినిమా వల్ల పూర్తిగా వెలుగు చూసింది, దీనివల్లనే ఇంతమందికీ తెలిసొచ్చింది.

చరిత్ర లో మరుగైన ఆ వీరుడి గాధని కధగా ఎంచుకుని, దానికి మెరుగైన నటుడ్ని ఎన్నుకుని, కధనాన్ని ఉన్నతంగా తీర్చిదిద్దుకుని, అద్భుతంగా వెండితెరపై ఆవిష్కరించాలనుకోవటం, తండ్రి చిరకాల కోరికని తీరుస్తూ, ఆయనకే కాక ఆయన్ని ఆరాధించే, అభిమానించే కోటానుకోట్ల అభిమానులకి కానుకగా ఇవ్వాలనుకోవటం నిజమైన సాహసం. ఈ సాహసాన్ని చాలా మంది చాలా సార్లు చేసినా, ఇప్పటిదాకా మెప్పించగలిగింది ఒక్క "సూపర్ స్టార్ కృష్ణ" మాత్రమే, "అల్లూరి సీతారామరాజు" గా తెలుగు వెండితెరపై ఎప్పటికీ ఇంకెవ్వరూ "అల్లూరిసీతారామ రాజు" గాధని ప్రయత్నం చెయ్య(లే)రు అంటే "కృష్ణ" గారు తెలుగు ప్రేక్షకుల్ని అంతగా మెప్పించారు కాబట్టే. అంతటి సాహసాన్ని ఇప్పుడు చేసి, "బాహుబలి" ఎక్కించిన శిఖర ఎత్తుల్లో ఎక్కి కూర్చుని ఉన్న తెలుగు ప్రేక్షకుల్ని మెప్పించటం అంటే నిజంగా "కత్తి" మీద కాదు...ఏకంగా "కత్తి మొన" మీద సాము చెయ్యటమే. ఆ సాము చెయ్యగల సమర్ధత ఈ తరం హీరోల్లో ఉన్న ఏకైక, ఆ, ఈ-తరం నటుడు "మెగా స్టార్" చిరంజీవి.

ఏ నటుడ్ని అయినా ఒక పాత్రలో "ఒదిగిపోయి అందులో జీవించాడు" అనాలంటే, ప్రేక్షకుడి కళ్ళ ముందు ఆ నటుడు కాదు, ఆ పాత్ర కనబడాలి, ఆ పాత్రలో జీవం ఉట్టిపడాలి. చరిత్రలో ఎప్పుడో జీవించి మరుగైన "ఉయ్యాలవాడ నరసింహా రెడ్డి" పాత్రలో సరిగ్గా ఈ అద్భుతమే చేశాడు "చిరంజీవి". ఆయన ధైర్యసాహసాల్ని తెలుగు ప్రేక్షకుల కళ్ళెదుట తెరపై ఆవిష్కరించి, ఆ సమరయోధుడ్ని వాళ్ల మదిలో చిరస్థాయిగా కట్టిపడేశాడు.

వందల ఏళ్ళు పరాయి పాలనలో కన్న భూమిపైనే తిండికీ, గుడ్డకీ, గూడుకీ నోచుకోక, బానిసలై బ్రతుకుని ఈడుస్తూ, రోజూ చస్తూ బ్రతుకుతూ జీవించే ప్రజలు తమ స్వేచ్ఛకై పరాయి పాలకులపై తిరుగుబాటు చేసి సాగించే "స్వాతంత్ర్య సమరం" ని మించిన సమరం ఈ భూమిపైన ఏ మానవాళి కీ ఉండదు. అది సాధించిన ఘనత భారతదేశానిదీ, భారతీయులదీ. ఎందరిలోనో స్ఫూర్తిని నింపి సమర శంఖం పూరించి ముందుండి ఉద్యమ సమరాల్ని  నడిపించిన వీరులు, వీరగాధలు మన చరిత్రలో ఎన్నో, ఎన్నెన్నో. అలాంటి ఒక వీరుడి పాత్రలో "చిరంజీవి" చూపిన అభినయం, చేసిన భీకర పోరాటాలూ, తెల్లవాడి ఎదుట రొమ్ము విరుచుకుని సింహం లా నిలబడి, వాడి పాలనని ధిక్కరిస్తూ, వాడి బలాన్ని సవాల్ చేస్తూ, మీసం తిప్పి "Get out of my Motherland" అంటూ గర్జించి, పోరాడి, చివరికి తన మరణమే జననం అంటూ ప్రాణాలొదిలి, చూసే ప్రతి ప్రేక్షకుడి మదినీ కదిలించి, కళ్ళల్లో కన్నీళ్ళని నింపిన పాత్రలో పూర్తిగా ఒదిగిన "చిరంజీవి" నటనా సామర్ధ్యం", "న భూతో, న భవిష్యతి"!

ఈ "చిత్రరాజం" ని ప్రతి తెలుగు వాడూ, ప్రతి భారతీయుడే కాదు, ప్రతి బ్రిటీషు వాడూ చూడాలి, చూసి తరించాలి!

ఈ సినిమాలో నటించిన నటులందరి నటనా, తెర వెనుకా తెరపైనా చూపించిన నైపుణ్యతా, దర్శకుని ఆలోచనా, తెరకెక్కించిన తీరుతెన్నులూ, పెట్టిన ఖర్చూ...అన్నీ ఎంతో ఉన్నత ప్రమాణాలతోనే ఉన్నాయి. ఈ సినిమా కోసం కష్ట పడ్డ ప్రతి ఒక్కరూ అభినందనీయులే. ఎక్కడా రాజీ పడకుండా హృద్యంగా మలిచిన దర్శకుడు, నిర్మాత ప్రత్యేకించి "అభినందనీయులు".

సినిమా రంగంలో మొదటి మెట్టు నుంచీ "స్వయం కృషి" నే నమ్ముకుని, శ్రమిస్తూ, ఒక్కొక్క మెట్టూ ఎక్కుతూ, మరెవరూ చేరుకోలేనన్ని ఉన్నత శిఖరాల్ని చేరుకున్నా, ఎదిగి ఒదిగిన వినయశీలీ, సౌమ్యుడూ, మృదుభాషి "చిరంజీవి" చిరంజీవ!

దాదాపు 35 ఏళ్ళ తరువాత నా చేతుల్లో ఒదిగి రూపుదిద్దుకున్న నా అభిమాన నటుడు "చిరంజీవి".

My Painting of Sri. Chiranjeevi and every single word in this blog post is my tribute to my favorite all-time Hero.

"A hero is a man who does what he can." - Romain Rolland

Details
Title: Portrait of Legendary Indian Actor Chiranjeevi
Inspiration: Sye Raa Narasimhaa Reddy, an epic Indian Movie
Mediums: Watercolors on Paper

Size: 9" x 12" (22.9 cm x 30.5 cm)

Surface: Canson Watercolor Paper, 140 lb 300g, Cold Press