యాభైఏళ్ళనాటి తియ్యని జ్ఞాపకం - బుచ్చిరెడ్డిపాళెం...

ఈ భూమ్మీదపడ్డాక చుట్టూ ఉన్న మనుషులనీ, ప్రదేశాలనీ గ్రహించి గమనించగలిగే శక్తి కొన్నేళ్ళకి కానీ మనిషికి రాదు. ఒకటి రెండేళ్ళకే ఆ శక్తి వచ్చినా ఇంకో రెండు మూడేళ్ళు ఎలాంటి జ్ఞాపకాలూ గుర్తులేకుండానే గతంలోకి జారుకుంటాయి. నా గతంలో నాకు గుర్తుండి, నేనెళ్ళగలిగే నా అట్టడుగు జ్ఞాపకాల లోతులు నా మూడేళ్ళ వయసు నాటివి. అప్పుడు నా లోకంలో నాకుంది అమ్మ, నాన్న, బామ్మ, అన్న, చెల్లి. ఆ లోకం పేరు "బుచ్చిరెడ్డిపాళెం". "బుచ్చి" గానే అందరూ పిలిచే ఒక పచ్చని ఊరు, నెల్లూరు జిల్లా లో ఒక మోస్తరు పట్టణం.

అప్పట్లో బడిలో చేరాలంటే ఐదేళ్లు నిండాలి. నన్ను మాత్రం నాలుగేళ్ళకే బడిలో చేర్చారు నాన్న, ఐదేళ్ళ అన్నకి తోడుగా. బడికెళ్లక ముందు ఇంట్లో కొన్ని జ్ఞాపకాలున్నా, బడితోనే మొదలయిన జీవితానుభవాలు ఒక్కొక్కటీ జ్ఞాపకంగా గుండెలోతుల్లో చోటుచేసుకున్నాయి. మా బడి ని "కోనేరు బడి" అని పిలిచేవాళ్ళు. ఊరుకి ఒక చివర ఉన్న పెద్ద "శ్రీ కోదండరామ స్వామి దేవాలయం". ఎదురుగా చాలా పెద్ద కోనేరు. ఆ కోనేరు కి నాలుగు పక్కలా రోడ్డు. ఒక పక్కన రోడ్డుకానుకుని ఒక చిన్న బడి, అక్కడే మొదలయిన జ్ఞాపకాలు. మా ఇంటికెదురుగా ఉన్న రోడ్డెక్కి ఒక కాలు కిలోమీటరు (కాలు అంటే పావు అని) నేరుగా నడుచుకుంటూ వెళితే కోనేరు వస్తుంది. కోనేరంటే గుర్తోచ్చే అప్పటి మా ఇంట్లో నా పేచీ జ్ఞాపకం- అన్నకి ఇష్టమైనది ఏదైనా ఇంట్లో చేస్తే అమ్మతో "నేను నీ పిల్లోడ్ని కాదు, కోనేరు దగ్గర తిరణాల్లో దొరికితే తెచ్చి పెంచుకున్నారు, వాడే నీ పిల్లోడు" అని. ఇప్పుడు తల్చుకుంటే ఆ పసితనం లో "అమ్మ ప్రేమ" అంతా తనకి మాత్రమే దక్కాలని పేచీ పెట్టే పసి హృదయం, ఆ వయసులో లోకం తెలియని అమ్మే లోకం అయిన పిల్లలందరూ ఏ కాలంలో అయినా ఇంతే!

ఇండియా వెళ్ళిన ప్రతిసారీ నేను వెళ్ళాలని ఆరాటపడే ఊరుల్లో "బుచ్చి" ఒకటి. కొన్ని సార్లు వెళ్ళటం కుదిరేది కాదు. కొన్ని సార్లు వెళ్ళినా అన్ని ప్రదేశాలూ చూడలేకపోయేవాడిని. ఈసారి 2022 జనవరి లో మాత్రం చూడాలని ఆరాటపడే ప్రదేశాలన్నీ, కొన్ని దాదాపు 45 ఏళ్ళ తర్వాత మొదటిసారి మనసారా చూసుకున్నాను.

అప్పట్లో "బుచ్చి" లో బాగా ఇష్టమైన ప్రదేశం "బెజవాడ గోపాలరెడ్డి పార్కు". ఊరు మధ్య చాలా అందమైన పార్కు. పచ్చని పచ్చిక, పెద్ద పెద్ద చెట్లు, అశోక చెట్లు కూడ, అక్కడక్కడా మంచి నీళ్ళ కుళాయిలు, పెద్ద మెయిన్ గేటు, పార్కు మధ్యలో పెద్ద కొండ, కొండ కింద నీటికొలను, కొలనులో కాలు ముసలి నోటికి చిక్కి తొండం పైకెత్తి మొరపెట్టుకుంటున్న ఏనుగు, మొర ఆలకించి చేతిలో చక్రం తో కొండ మీద ప్రత్యక్షమైన విష్ణు మూర్తి. "గజేంద్ర మోక్షం" కథ ని కళ్లముందు అద్భుతంగా ఆవిష్కరించన వైనం ఎదురుగా, దూరంగా కట్టిన స్టేజి, ఆపైన కట్టిన మైకు సెట్టు, వెనుక ఎత్తైన స్థంభం పై పార్కు మూసే వేళ మోగే సైరను తో సాయంత్రం పూట ఎంతో ఆహ్లాదంగా ఉండేది. ఆ పార్కుకి నేనూ అన్నా నాన్నతో కలిసి వెళ్ళి ఆడుకున్న చాలా చల్లని సాయంత్రాలు ఇప్పటికీ నిన్ననే అన్నంత స్పష్టంగా గుర్తున్నాయి.

కోనేరు బడిలో ఒకటవ తరగతి, రెండవ తరగతి కొద్ది నెలలూ చదివాను. బడి మెట్లమీద ఇంటర్వల్ లో చిన్న చిన్న సీసాల్లో పొప్పరమిట్లు (పిప్పరమెట్లు), జీడి ఉండలు అమ్ముకునే ఒక అవ్వ మాత్రం జ్ఞాపకాల్లో ఇంకా గుర్తుంది. ఇంకా బాగా గుర్తున్న ఒక సంఘటన, ఇప్పటికీ నేనూ అన్నా తరచూ తలచుకుంటూనే ఉంటాం - ఒక చాలా బీద విద్యార్ధి చిరిగి పోయిన చొక్కా, చెడ్డీ మాసి చెరిగిన తలతో మా క్లాస్ లో ఉండేవాడు. గుడ్డలకి కూడా నోచుకోలేనంత బీద పిల్లలు ఉంటారని అప్పుడే అర్ధం అయ్యింది. ఒకరోజు ఆ విషయం అన్నా, నేనూ ఇంటికొచ్చి నాన్న కి చెప్పాం. తర్వాతి రోజు ఆ అబ్బాయిని ఇంటికి తీసుకుని రమ్మని నాన్న చెప్పటంతో లంచ్ టైమ్ లో తీసుకొచ్చాం. ఆ అబ్బాయికి మాతోనే ఇంట్లో భోజనం పెట్టించి, మా బట్టలు ఒక రెండు జతలు ఇచ్చి, నూనె పెట్టించి తల దువ్వించి ఆ అబ్బాయిని మాతో బడికి నాన్న పంపారు. అపుడెంతగానో సంతోషించిన మా మనసుల ఆ అనుభవం ఇప్పటికీ మదిలో పదిలమే.

శ్రీ కోదండరామ స్వామి దేవాలయం లో ప్రతి సంవత్సరం తిరునాళ్ళ ఉత్సవాలు చాలా గొప్పగా జరిగేవి. రథోత్సవం, ఇంకా కోనేరులో తెప్ప ఉత్సవం కూడా జరిగేది. ఒక పడవలో దేవుని విగ్రహాలు పెట్టి కోనేరు నీళ్ళల్లో అంతా ఊరేగించేవాళ్ళు. ఒక సంవత్సరం మాత్రమే చీకటి పడే సాయంత్రం వెళ్ళి ఆ తిరునాళ్ళ  సంబరాలు చూసిన గుర్తు. అప్పుడు రోడ్డు పక్కన రంగురంగుల ఆట బొమ్మలు, ఆట వస్తువులు అమ్మే చిన్న చిన్న అంగళ్ళు వెలిసేవి. మామూలుగా ఆ తిరునాళ్ళలో దొరికే కొన్ని ఆట వస్తువులూ, బొమ్మలు తర్వాత కావాలంటే ఎక్కడ వెతికినా దొరకవు. "నక్కలోళ్ళు" అనేవాళ్ళు అవి అమ్మేవాళ్లని. చాలావరకు వాళ్ళు చేత్తో తయారు చేసి తెచ్చి అమ్మేవే అవన్నీ. పిల్లల్ని ఆకట్టుకునే పసుపు, పచ్చ, రోజా, ఎరుపు, బులుగు రంగుల్లో చాలా ఇంపుగా ఉండేవి. చాలా ఆట వస్తువులు వెదురు పుల్లల్తో, లేదా ప్లాస్టిక్ తో చేసి ఉండేవి. ఆ తిరునాళ్ళ లో నాకు కొనిచ్చిన నాకమితంగా నచ్చిన ఒక ఆట వస్తువు - చక్రం. రెండు వేళ్ళతో పట్టి తిప్పి వదిలితే భూచక్రంలా నున్నటి గచ్చుపై ఏకబిగిన చాలా సేపు తిరిగేది. ఆ చక్రంతో సెట్టుగా సన్నని స్టీల్ రేకు తో చేసిన చేప, కప్ప, పాము, గద్ద లాంటి ఫ్లాట్ గా ఉండే పలుచని చిన్న చిన్న బొమ్మలు. ప్రతి బొమ్మకీ ఒక చిన్న సూది తో పొడిచినట్టు మధ్యలో ఒక డాట్ లాంటి నొక్కు ఉండేది. చక్రం తిరిగేప్పుడు ఆ చక్రం మొన కిందకి మెల్లిగా తోస్తూ జరిపి ఏదైనా ఆ బొమ్మ నొక్కు లో చక్రం మొన ఉండేలా చేస్తే ఆ చక్రం తో బాటు నేలపై ఆ బొమ్మ చాలా తమాషాగా కదలాడేది. మ్యాజిక్ ఏంటంటే చేప కదలికలు అచ్చం చేపలానే ఉండేవి, గద్ద అయినా, కప్ప అయినా అంతే, అచ్చం వాటిలానే. అది చాలా వండర్ లా అనిపించేది. ఆ చక్రంతో అలా ఎన్ని గంటలు ఆడి ఉంటానో నాకే తెలీదు. తర్వాతి సంవత్సరం పక్కనే మా ఊరు "దామరమడుగు" కి ఫ్యామిలీ వెళ్ళిపోయాం. అప్పుడు నాన్న కట్టిన మా కొత్తింట్లో గచ్చు చాలా నున్నగా ఉండేది, ఆ ఇంట్లోనూ వాటితో ఆడిన గుర్తులున్నాయి. ఆడి ఆడి ఇరిగిపోగా, మళ్ళీ అలాంటి బొమ్మలు కొనాలని అమ్మనీ బామ్మనీ చాలా సార్లు అడిగేవాడిని. ఎక్కడా దొరకలేదు. ఆ కోరిక ఇప్పటికీ కోరికగానే మిగిలిపోయింది. ఇక తీరదు. "బుచ్చి" అంటే గుర్తుకొచ్చే ఒక తియ్యని జ్ఞాపకం ఇది.

ఇంకా అందరం కలిసి సాయంత్రం నడచుకుంటూ వెళ్ళి "గిరిజా టాకీస్", "మమోలా మహల్" లో చూసిన "దసరా బుల్లోడు", "బుల్లెమ్మ బుల్లోడు", "ఇద్దరు అమ్మాయిలు" లాంటి సినిమాలు, రేడియోల్లో తరచూ విన్న "ఈ చల్లని లోగిలిలో ఈ బంగరు కోవెలలో ఆనందం నిండెనులే...", "నీ పాపం పండెను నేడూ నీ భరతం పడతా చూడు...", "కురిసింది వానా నా గుండెలోనా...", "నల్లవాడే అమ్మమ్మొ అల్లరిపిల్లవాడే...", "చేతిలో చెయ్యేసి చెప్పు రాధా..." పాటలు ఇప్పుడు చూసినా విన్నా అప్పటి జ్ఞాపకాల తరంగాలు తియ్యగా వచ్చి మదిని తాకుతూనే ఉంటాయి. 

ఇంటి కి ఆనుకునే ఉన్న వరిచేలూ, ఆ పక్కన కనిపించే పిల్ల కాలువ మల్దేవు, అది దాటి పార్కు మీదుగా వెళితే నాన్న పనిచేసిన పెద్ద హైస్కూలు, మెయిన్ రోడ్డు దగ్గర ఉండే అరటి పళ్ళు, స్వీట్స్ బళ్ళూ ఇవన్నీ నా చిన్ననాటి "బుచ్చిరెడ్డిపాళెం" చెరగని గురుతులు.

అన్నిటి కన్నా తియ్యనైన గురుతులు మాత్రం చల్లని సాతంత్రం స్కూలు నుంచి నాన్న వచ్చాక నాన్నతో కలిసి "బెజవాడ గోపాలరెడ్డి పార్కు" కెళ్ళి గడిపిన కొన్ని సాయంత్రాలు. చల్లని పైరగాలికి రయ్యిమంటూ దూసుకెళ్ళే తురిమెళ్ల బస్సెక్కి నెల్లూరు కి చేసిన ప్రయాణాలు, ఒకటి రెండు సార్లు నాన్న తో వెళ్ళి చూసిన నాన్న టీచరు గా పనిచేస్తున్న DLNR (దొడ్ల లక్ష్మినరసింహారెడ్డి) గవర్నమెంట్ హైస్కూలు".

నాన్నతో గడిపిన ఆ కొద్ది కాలం...

మదిలో గడచిన చెరగని మధురం!!

అప్పుడే కాదు ఇప్పుడూ "బుచ్చి" అలా పచ్చగానే ఉంది, ఎప్పటికీ అలానే ఉంటుంది. అది "బుచ్చి" ప్రత్యేకత!

"కదిలే కాలంతో కదలక ఆగిపోయే జ్ఞాపకాలే జీవితం."

- గిరిధర్ పొట్టేపాళెం

~~~~~ o o o o ~~~~

Facebook link

యాబైఏళ్ళ క్రితం మేమున్న ఇల్లు ఇప్పటి మొండి గోడలు

ఇంకా నాకోసమేనా అన్నట్టుండటం విశేషం

ఇంటి పక్కన కోనేరుకి వెళ్ళే రోడ్డు..

చెట్ల వెనక ఇరువైపులా ఇప్పటికీ ఉన్న అప్పటి  పెద్ద బంగళాలు

రోడ్డు పక్కన అప్పటి ఒక బంగళా

శ్రీ కోదండరామ స్వామి దేవాలయం - గాలిగోపురం

100 అడుగులతో రాష్ట్రంలోనే రెండవ ఎత్తైన గోపురం

శ్రీ కోదండరామ స్వామి దేవాలయం - లోపల విశాలమైన ఆలయం

శ్రీ కోదండరామ స్వామి దేవాలయం - గోపుర శిల్పాలు

ఆలయ ముఖద్వారం - అప్పుడేసిన బుడి బుడి అడుగుల్లో ఇప్పటి నేను

కోనేరు - ఈ పిక్చర్ లో కుడివైపున రోడ్డు మీదే మా బడి ఉండేది

ఆలయం వెలుపల పక్కన మండపం, స్టేజి

ఆలయ విశిష్టత తెలుపుతూ ఇప్పటి బోర్డ్

నాన్న టీచర్ గా పనిచేసిన హైస్కూల్ ఇప్పటికీ అలానే ఉంది

"పచ్చని బుచ్చి" చుట్టుపక్కల వరి పొలాలు

వెలుగు చూడని నా "బొమ్మలు చెప్పే కథలు" - 6 ...

Portrait of Suhasini from the Telugu movie "మంచు పల్లకి"

Free hand Pencil on Paper ()

<-- నా "బొమ్మలు చెప్పే కథలు" - 5                                                  నా "బొమ్మలు చెప్పే కథలు" - 7 -->

"తార"లనంటిన నా బొమ్మలు - "స్వర్ణ యుగం"

స్కూలు పుస్తకాల్లో, చరిత్ర పుటల్లో గుప్తుల కాలాన్ని నాటి "భారతదేశ స్వర్ణయుగం" గా చదివినట్టు ప్రతి మనిషి జీవితంలోనూ ఇలా ఒక కాలం తప్పకుండా ఉంటుంది. ఏ కాలంలో మన ఉత్సాహం, సంతోషం, జిజ్ఞాస, నైపుణ్యం అన్నీ కలిసి తారాస్థాయిలో ఉరకలేస్తూ ఉంటాయో, అదే మన కాలంలో "మన స్వర్ణ యుగం". నా బొమ్మల లోకంలో ఆ యుగం తొలినాళ్ళదే. చూసేవాళ్ళు లేకున్నా బొమ్మ బొమ్మకీ రెట్టించిన ఉత్సాహంతో ఆగకుండా పరుగులేస్తూ పైపైకి దూసుకెళ్ళిన కాలమది.

అవి నా ఇంటర్మీడియట్ కాలేజ్ మొదటి సంవత్సరం వేసవి శలవులు. ఎప్పటిలానే పరీక్షలు రాసి కావలి మా ఇంటికి రావటంతో ఆ రెండు నెలలూ ఖాళీనే. రెండవ సంవత్సరం మ్యాథ్స్, ఫిజిక్స్, కెమిస్ట్రీ ముందే చదివెయ్యాలని టెక్స్ట్ బుక్స్ కొనుక్కున్నా అవి తెరిచే ఉత్సాహం అస్సలుండేది కాదు. దేనికైనా ప్రేరణ అవసరం. శలవుల్లో చదువుకి మాత్రం అది దొరకటం చాలా కష్టం. చదువు పక్కనబెట్టి ఏం చేద్దామా అని  చూస్తుంటే ఇదుగో మేమున్నామంటూ ముందుకొచ్చేసేవి నా బొమ్మలు. ఇక వాటితో కూర్చుంటే రోజంతా తెలియకుండానే గడిచిపోయేది. ప్రతిరోజూ ఏం సాధించానో తెలీకపోయినా ఏదో సాధించేశానని సంతృప్తిగానే ఉండేది.

దానికి ముందు పదవ తరగతి వరకూ శలవులకి వచ్చినపుడు అడపా దడపా బొమ్మలేస్తూ వచ్చినా వరసగా బొమ్మలు వేసిన కాలం మాత్రం ఈ రెండు నెలలే. వేసినవన్నీ పోర్ట్రేయిట్సే, అవన్నీ నాటి తెలుగు తారాలోకంలో ప్రముఖులవే, అన్నీ పెన్సిల్ తో వేసినవే. కానీ రేఖా చిత్రాలు కాదు. పెన్సిల్ తో వేసిన పెయింటింగ్స్. కొన్ని ఫ్రీహ్యాండ్ తో వేసినవి, కొన్ని అప్పుడే తెలుసుకున్న రహస్య చిట్కాతో వేసినవి. ఆశ్చర్యం ఏంటంటే పరిశీలించి చూస్తే రెండిట్లోనూ పట్టూ, పట్టు వదలని (విక్ర)మార్కూ కనిపిస్తాయి.

అది తెలుగు వారపత్రికలకు "స్వర్ణ యుగ కాలం". అందులో సినిమా పత్రికలూ వచ్చిచేరాయి. సినీతారల ముఖచిత్రాలతో, సెంటర్ స్ప్రెడ్ విశ్వరూపాలతో వారం వారం అందంగా ముస్తాబై వచ్చి పత్రికలన్నీ ఊరూరా బంకుల్లో తోరణాలు కట్టేవి. ఆ తారాతోరణాళ్ళోంచి కొందరు తారలు నా బొమ్మల్లోకి దిగివచ్చిన గురుతులే ఆనాటి నా బొమ్మలన్నీ. లైట్ అండ్ డార్క్ షేడ్స్ కి వేరు వేరు పెన్సిల్స్ అంటూ ఏవీ వాడింది లేదు, వాడింది కేవలం HB పెన్సిల్ మాత్రమే. లైట్ షేడ్ 6H తో మొదలయ్యి 5H, 4H, 3H, 2H, H ఇలా సంఖ్య తగ్గుతూ తర్వాత వచ్చి చేరే HB, అక్కడి నుండి డార్క్ షేడ్ B తో మొదలయ్యి, 2B, 3B, 4B, 5B, 6B, 7B, 8B ఇలా సంఖ్య పెరుగుతూ ఇన్ని రకాల లైట్ అండ్ డార్క్ షేడ్స్ తో పెన్సిళ్ళు ఉంటాయని అప్పుడు తెలిసినా అన్ని ఊర్లల్లో అవి దొరకని కాలం, దొరికినా అన్నీ కొనే స్థోమత లేని కాలం.   

ఎండా కాలం, ఇంటా బయటా మండే కాలం. పడమర ముఖం పెంకుటిల్లు, భగ భగ మండే ఎండ వేడి, మధ్యాహ్నం నుంచి పొద్దుగూకే దాకా రోజంతా ప్రతి నిమిషమూ పెద్ద పరీక్షే. బొమ్మ పొద్దునే మొదలుపెట్టినా పూర్తిచెయ్యాలనే దీక్ష మధ్యాహ్నం కొనసాగించక తప్పేది కాదు. మధ్యాహ్నం అయితే పెంకుల కప్పు వేడికి తాళలేక కుర్చీ, అట్టా ఎత్తుకుని సందులో గోడకింద నీడలో చేరేవాడిని. మా ఇంటి గోడకీ, పక్కింటి ప్రహరీ గోడకీ మధ్య సరిగ్గా కుర్చీ పట్టేంత సందు. పక్కింట్లోని తురాయి చెట్టు నీడ కూడా కలిపి ఇంట్లో కన్నా కొంచెం బెటర్ గా ఉండేదక్కడ. అదే ఎక్కువగా మధ్యాహ్నం నా మల్టీ పర్పస్ ఎయిర్ కండిషనింగ్ ఏరియా; స్టడీ రూమ్ + ఆర్ట్ స్టుడియో. ఇంజనీరింగ్ ప్రిపరేషన్ హాలిడేస్ లోనూ అన్ని సబ్జెక్ట్స్ అక్కడ కూర్చునే చదివాను. డిస్టింక్షన్ మార్కుల ప్రభావం ఆ స్థల మహిమే :)

ఆనాడు "తార"ల లోకాన్నంటిన నా బొమ్మలలోకం లోకి ఈనాడు తొంగిచూస్తే తృప్తిగా అనిపించేవీ, కళ్ళకి కట్టినట్టు మనసుకి కనిపించేవీ:

   . గమ్ముగా అస్సలు కూర్చోలేని స్వభావం

   . ఏదో చెయ్యాలన్న తపన

   . ఎందుకేస్తున్నానో కూడా తెలీకుండానే వేస్తూ పదునెక్కుతున్న బొమ్మలు

   . బొమ్మ బొమ్మకీ పెరుగుతున్న ఆత్మవిశ్వాసం

   . ఆ బొమ్మల వెనక పడ్డ కష్టం

   . పడ్డ కష్టం లోంచి లేచి ఎప్పటికీ పదిలంగా మదిలో నిలబడిపోయిన సంతృప్తి

   . ప్రతి బొమ్మలో నిక్షిప్తమైన అలనాటి జ్ఞాపకా(లా)లు

ఎన్నో జ్ఞాపకాల మూటల్ని తమలో కలుపుకుని, నన్ను వదలక నాతోనే ఉంటూ, తెరిచి చూసిన ప్రతిసారీ నా  గతంలోకి నన్ను మళ్ళీ మళ్ళీ లాక్కెళ్ళే నా బొమ్మలు, ఇవే నాకు అప్పుడూ ఇప్పుడూ ఎప్పుడూ "నిజమైన నా నేస్తాలు", తృప్తిగా నేను తరచూ తలుచుకునే "మధుర క్షణాలు"...

"కళాకారుడు తన కళని పూర్తిగా ఆశ్వాదించేది చుట్టూ ప్రేక్షకులు లేనప్పుడే."

- గిరిధర్ పొట్టేపాళెం

 

"దాసరి నారాయణ రావు"

"రాధ"

 "చిరంజీవి ఖైది"

 "శ్రీదేవి"

"శ్రీదేవి"

 "జయసుధ"

 "జయసుధ"

 "జయసుధ"

"సుహాసిని"

వెలుగు చూడని నా "బొమ్మలు చెప్పే కథలు" - 5 ...

Ink and Ballpoint Pen on Paper (6" x 8.5")

<-- నా "బొమ్మలు చెప్పే కథలు" - 4                                                  నా "బొమ్మలు చెప్పే కథలు" - 6 -->

కట్టిపడేసిన కదలిపోయిన కాలం...

ఎప్పుడూ ఏదో ఒక పనిలో నిమగ్నమై తలమునకలు గా ఉండటంలో అదోరకమైన సంతోషం ఉంటుంది. వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంటే తెలియకుండానే ఇవన్నీ అప్పట్లో నేనే చేశానా అన్న ఆశ్చర్యమే ఎంతో గొప్ప గా అనిపిస్తుంది.

ప్రతి సంక్రాంతి, దసరా, వేసవి శలవులకీ "కావలి" నుంచి "నెల్లూరు" మీదుగా మా సొంత ఊరు "దామరమడుగు" కి వెళ్ళటం మాకు తప్పనిసరి. అలా తప్పనిసరి అయిన పరిస్థితుల్లో అక్కడికి లాక్కెళ్ళే బంధమే మా "బామ్మ". ('సొంత ఊరు' అన్న మాట ఎలా పుట్టిందో...బహుశా అప్పట్లో తమ ఊరు వదలి జీవనభృతి కోసం ఎక్కడికీ పోయి ఉండేవాళ్ళు కాదు, అందుకేనేమో!)

"ఒక్క సంవత్సరం ఇక్కడే ఉంటూ ఈ ఇల్లు చూసుకోమ్మా, ట్రాన్స్ఫర్ చేయంచుకుని బుచ్చి కి వచ్చేస్తాను" అంటూ "బుచ్చిరెడ్డిపాళెం హైస్కూల్" నుంచి "కావలి హైస్కూల్" కి ట్రాన్స్ఫర్ అయిన నాన్న తప్పని పరిస్థితిలో తనతో ఫ్యామిలీని తీసుకువెళ్తూ, తన ఇష్టం, కష్టం కలిపి కట్టుకున్న "కొత్త ఇల్లు" బామ్మ చేతిలో పెట్టి "బామ్మకిచ్చిన మాట". తర్వాత సంవత్సరానికే ఊహించని పరిణామాలు, మాకు ఎప్పటికీ అందనంత దూరంగా నాన్నని దేవుడు తనదగ్గరికి తీసుకెళ్ళిపోవటం.

"ఒక్క సంవత్సరం, వచ్చేస్తా అని మాటిచ్చి వెళ్ళాడు నాయనా, నాకు విముక్తి లేకుండా ఇక్కడే ఉండిపోవాల్సొచ్చింది" అంటూ నాన్న గుర్తుకొచ్చినపుడల్లా కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకుని ఆ మాటనే తల్చుకుంటూ బాధపడేది బామ్మ. మేము పెద్దయ్యి జీవితంలో స్థిరపడే దాకా అక్కడే ఉండిపోయి మా ఇల్లుని కాపాడుతూ, మమ్మల్ని మా అదే జీవనబాటలో ముందుకి నడిపించింది "బామ్మ".

అలా ఆ ఊరితో బంధం తెగని సంబంధం "బామ్మ" దగ్గరికి ప్రతి శలవులకూ అమ్మా, అన్నా, చెల్లీ, నేనూ వెళ్ళే వాళ్ళం. సంక్రాంతి, దసరా పండగలూ చాలా ఏళ్ళు అక్కడే జరుపుకున్నాం. మేము వెళ్ళిన ప్రతిసారీ "బామ్మ" సంబరానికి అవధులు ఉండేవికాదు. శలవులు అయ్యి తిరికి కావలికి వెళ్ళిపోయే రోజు మాత్రం బామ్మ చాలా భిన్నంగా అనిపించేది, కొంచెం చిరాకు చూపించేది, ముభావంగా పనులు చేసుకుంటూ ఉండిపోయేది. బామ్మ బాధకవే సంకేతాలు. ఓంటరి బామ్మ ఇంకొక్క రోజు మాతో గడిపే సంతోషం కోసం, రేపెళ్ళకూడదా అంటూ ఆపిన సందర్భాలెన్నో ఉన్నాయి. అయినా తిరిగి వెళ్ళాల్సిన రోజు రానే వచ్చేది. వెళ్ళే సమయం దగ్గర పడేకొద్దీ ఆ బాధ బామ్మలో ఎక్కువయ్యేది. వెళ్తున్నపుడు మెట్లు దిగి వచ్చి నిలబడి వీధి చివర మేము కనపడే దాక చూస్తూ ఉండిపోయేది. ఒక్కొకసారి మెయిన్ రోడ్డు దాకా వెళ్ళి ఏదో మర్చిపోయి తిరిగి వచ్చిన సందర్భాల్లో ఆ రెండు మూడు నిమిషాలు ఎక్కడలేని సంతోషం బామ్మలో కనిపించేది, మళ్ళీ అది మాయం అయ్యేది. బామ్మ ఒక్కటే ఎలా ఉంటుందో అని ఆలోచిస్తూ తిరుగు ప్రయాణం నాకెప్పుడూ బాధగానే అనిపించేది. నెల్లూరు నుంచి కావలి బస్ లో కిటికీ పక్క సీట్ లో కూర్చుని వెనక్కి కదిలిపోతున్న చెట్లు, ప్రదేశాలూ చూస్తూ ఆ ఆలోచనల్తోనే కావలి చేరుకునే వాడిని.

ఆ ఊర్లో రెండేళ్ళు పెరిగిన జ్ఞాపకాలతో కలిసి ఆడుకున్న స్నేహితులు కాలంతో దూరమవటం, సొంత మనుషులకి సఖ్యత లేకపోవటంతో, క్రమేపీ సొంత ఊరైనా ఆ ఊరికి వెళ్ళినపుడు చుట్టాల్లా మాత్రమే మెలగవలసి వచ్చేది. బస్సు దిగి ఇంటికి నడిచెళ్ళే దారిలో ఎదురయ్యే ప్రతి మనిషీ ఆగి మరీ మమ్మల్ని తేరపారి చూట్టం, ఒకరో ఇద్దరో ఎవరోకూడ తెలీని వాళ్ళు "ఏం అబయా (నెల్లూరు యాసలో అబ్బాయి అని) ఇప్పుడేనా రావటం" అని పలకరించటం, ఆగి "ఊ" అనేలోపు "సరే పదండయితే" అనటం, సొంత బంధువులు మాత్రం ఎదురైనా పలకరించకపోవటం, వాకిట్లో కూర్చున్న ముసలీముతకా, ఆడామగా, పిల్లాజెల్లా కళ్ళప్పగించి చూస్తుండటం తో, గమ్ముగా తల దించుకుని ఇంటికి నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోయేవాళ్లం.

అక్కడ శలవుల్లో ఉన్న కొద్ది రోజులూ, ప్రతి రోజూ కొంత టైమ్ పొద్దునో, సాయంత్రమో అలా పొలం దాకా వెళ్ళిరావటంతో గడిచిపోయేది. మిగిలిన టైమ్ లో ఇంట్లో కూర్చుని క్యారమ్ బోర్డ్ ఆడటం, నాన్న ఆ ఇంట్లో చేరాక కొన్న టేబుల్ మీద ఉండే PHILIPS రేడియోలో సినిమా పాటలు వినటం, లేదా Godrej బీరువా తెరిచి అందులో నాన్న గురుతులు చూసుకోవటం ఇలా కాస్త సమయం గడిచిపోయేది. అలా ఎంతలా సమయంతో ముందుకి నడిచినా అది మాత్రం ముందుకి కదిలేదే కాదు, ఏం చెయ్యాలో అస్సలు తోచేది కాదు. నాన్న దగ్గర చాలా ఇంగ్లీష్ పుస్తకాల కలెక్షన్ ఉండేది. అటకెక్కిన వాటికోసం నేనైతే పైకెక్కి బుట్టల్లో మగ్గుతున్న ఆ పుస్తకాల్ని ఒక్కొక్కటీ కిందికి దించి, బూజూ దుమ్మూ దులిపి తిరగేసేవాడిని. అయినా సరే ఆ పల్లెటూళ్ళో ఇంకా చాలా సమయం మిగిలిపోయేది. 

అలాంటి వేళల్లో నాకు తోచే ఏకైక మార్గం- కూర్చుని బొమ్మలు గీసుకోవటం, అవి చూసుకుని సంబరపడిపోవటం. అలా అక్కడ ఆ ఊర్లో, మా ఇంట్లో ఏమీ పాలుపోక వేసిన బొమ్మలే ఈ "గుఱ్ఱం బొమ్మలు". సంతకం కింద వేసిన తేదీలు చూస్తే వరసగా నాలుగు రోజులు ముందుకి నడవని కాలాన్ని నా(బొమ్మల)తో నడిపించాను. అప్పట్లో మా చిన్నప్పటి ఒక "అమెరికన్ ఇంగ్లీష్ కథల పుస్తకం" మా ఇంట్లో ఉండేది. ఆ పుస్తకానికి అన్న పెట్టిన పేరు "గుఱ్ఱాం పుస్తకం" (అవును, దీర్ఘం ఉంది, నెల్లూరు యాస ప్రత్యేకతే అది). ఈ పేరుతోనే ఇప్పటికీ ఆ పుస్తకాన్ని గుర్తుచేసుకుంటుంటాం. ఆ పుస్తకంలో ప్రతి పేజీ లోనూ మా బాల్యం గురుతులెన్నో దాగున్నాయి. దాదాపు ఆరేడొందల పేజీలుండి ప్రతి పేజీలోనూ అద్భుతమైన అప్పటి అమెరికన్ జీవన శైలిని పిల్లల కథలుగా రంగు రంగుల అందమైన పెయింటింగ్స్ తో ప్రతిబింబిస్తూ ఉండేది.  పచ్చని పచ్చిక బయళ్ళలో అందంగా ఉన్న ఇళ్ళు, అక్కడి జీవన విధానం, ఇంటి ముందు పోస్ట్ బాక్స్, రోజూ ఇంటికి జాబులు తెచ్చే పోస్ట్ మ్యాన్, ఉత్తరాల కోసం ఎదురుచూసే పిల్లలు, పారే చిన్న పిల్ల కాలువ, అందులో గేలం వేసి చేపలు పట్టటం, అవి ఇంటికి తెచ్చి వండుతున్న బొమ్మలూ, ఇంట్లో పెంపుడు పిల్లులూ, కుక్కలూ, గుర్రాల మీద చెట్లల్లో వెళ్తున్న పిల్లా పెద్దా బొమ్మలూ, స్టీమ్ ఇంజన్ తెచ్చిన రెవొల్యూషన్ తో స్టీమ్ నుంచి, ఎలెక్ట్రిక్ వరకూ రకరకాల రైలు బొమ్మలూ, ఫ్యాక్టరీల్లో పనిచేసే వర్కర్స్ జీవనశలీ, రకరకాల విమానాలూ, హెలికాప్టర్ల తో...ఇలా మొత్తం అమెరికానే కళ్ళకి కట్టి చూపెట్టిన గొప్ప "పిల్లల కథల పుస్తకం". బొమ్మలు చూట్టం తప్ప, ఇంగ్లీష్ లో ఆ కథలని చదివి అర్ధం చేసుకునేంత విద్య, అవగాహన, జ్ఞానం లేని మా బాల్యం నాటి "మా గుఱ్ఱాం పుస్తకం" అది.  

అలా కాలం ఎంత ప్రయత్నించినా ముందుకి కదలని ఒక రోజు మధ్యాహ్నం ఆ "గుఱ్ఱాం పుస్తకం" లోని గుఱ్ఱం బొమ్మలు ఒక నోట్ బుక్కులో వెయ్యటం మొదలు పెట్టాను. ఎలాంటి సవరణలకీ తావులేని పెన్నుతోనే నేరుగా వేసుకుంటూ పోవటం ఈ బొమ్మల్లో ఉన్న విశేషం. వాడిన పెన్నులు కూడా అక్కడ ఇంట్లో బామ్మ ఎప్పుడైనా పుస్తకాల్లో ఏవైనా రాసుకోడానికి టేబుల్ డెస్కులో పడుండే పెన్నులే, ఒక్కోసారి అవీ రాయనని మొరాయిస్తే పక్కన "రమణయ్య బంకు" లో రీఫిల్ కొని తెచ్చుకున్న గురుతులూ ఉన్నాయి. ఇక పేపర్ అయితే పాతబడ్డ ఆ డెస్కులోనే పడుండి, వెలుగు చూడక, కొంచం మాసి, రంగు మారిన తెల్ల పుస్తకంలో మరింత తెల్లబోయిన తెల్ల కాయితాలే. అప్పుడేమున్నా లేకున్నా ఉన్నదల్లా "ముందుకి నడవని సమయం", ఆ సమయాన్ని నడిపించాలని పట్టుదలగా కూర్చుని పట్టుకున్న పెన్నూ పేపరూ, లోపల ఉత్సాహం. ఏ పనికైనా ఇంతకన్నా ఇంకేం కావాలి?

ఇప్పుడు వెనుదిరిగి చూసుకుంటే ఖచ్చితమైన కొలతలతో తప్పులు పోని ఆనాటి ఆ నా గీతలు. ఆ గీతల్లో దాగి ఆగిన ఘని, 'ఆగని అప్పటి కాలం', ఆ కాలంతో నడిచిన నా బాల్య స్మృతులు, ఆ స్మృతుల్లో దాగిన చెక్కు చెదరని అందమైన అపురూప జ్ఞాపకాలు!

ఇప్పుడు కాలంతోపాటు మారినా మా ఊరు 'దామరమడుగు' అక్కడే ఉంది. అక్కడ మా ఇల్లూ అలానే ఉంది. లేనిది మాత్రం అక్కడే స్థిరపడాలని ఇష్టపడి తన కష్టంతో ఇల్లు కట్టుకున్న నాన్న, మా రాక కోసం ఎదురు చూస్తూ మాటకి కట్టుబడి అక్కడే చాలా ఏళ్ళు ఉండి వెళ్ళి పోయిన బామ్మ, మాతో ఆ ఇంట్లో ఆడి పాడి నడయాడిన మా చెల్లి, కదిలిపోయిన అప్పటి కాలం. ఇవన్నీ జ్ఞాపకాలుగా తనతో మోసుకుని కదిలిపోయిన కాలం, ఇప్పటికీ ఎప్పటికీ నా బొమ్మల్లో కట్టిపడేసిన కదలని సజీవం.

"ఆగని కాలం ఆగి దాగేది మన జ్ఞాపకాల్లోనే." - గిరిధర్ పొట్టేపాళెం

Details 

Reference: An American children stories book on American Daily Life.

Location: Damaramadulu - my native place in Nellore, AP, India

Mediums: Fountain pen ink, Ballpoint pen on cheap Notebook Paper

Size: 6.5" x 8" (16 cm x 20 cm)

Signed & Dated: May 15-18, 1984

Day 6 of 10 - Every art-work has a story to tell...

Portrait of Prime Minister of India - Indira Gandhi
Ballpoint Pen on Paper (8" x 10")     

It was only two years I went to this college for my Intermediate (+2) with Maths, Physics, Chemistry as core subjects, English and Sanskrit as language subjects. There was another subject that no school or college was offering, but I was enrolling myself into it wherever I went, Art. ;)

Back to 1985...

Andhra Loyola Collge, Vijayawada

A beautiful campus just beneath Gunadala Mary Matha hills, with greenery everywhere, the best college buildings with best class rooms, best labs, playgrounds, library and best hostels with single rooms for every hostler who could get admission. Getting admission in the college was hard, believe me, getting admission into hostel was even harder, at least for me. Even colleges in USA as on today do not have this kind of dormitory rooms for undergraduate students. The oval shaped 3-story hostel buildings had all kinds of facilities, with center gardens, best dining halls with the best Andhra meals and breakfast. You name anything required for a college student, Andhra Loyola College provided the best of it in there.

With best lecturers, in fact, many of them were the authors of prescribed English medium text books of Maths, Physics, Chemistry, Biology and Zoology, the college offered the best campus experience for the students. Of course, it was expensive to afford for middle class families. But my Mom supported me with her little salary she was making by working as a clerk in Girls High School, Kavali. More than half of her salary was going just for my monthly hostel bill.

Along with all the best academics and facilities, the discipline there was also the best. All Christian Fathers were in the management with some in teaching as well. No Christian Father or Brother would speak Telugu in there. Half of the students were coming in from Hindi and English speaking families. Getting in there coming from one of the two best schools in the state, the pressure to get perfect scores in Maths, Physics and Chemistry was there always on three of us from our school who made into the college. Coming from 10 years of Telugu medium into English medium was an added pressure. One can easily imagine the pressure on a 15 year old kid in there ;)

My new friend easing off all that pressure - Ballpoint Pen

My Art has memories in Andhra Loyola College campus. My drawings got matured with my age, the accuracy of lines, and their sharpness improved a lot as I kept doing it in my Gogineni hostel room number 34 (first year) and 210 (second year).

I took one step further in drawing, moving up from pencil to work with my new friend - Ballpoint pen. Drawing with Ballpoint pen was more challenging for the obvious fact that nothing could be erased. So, I had to be more accurate with every line of details. I started to get better at it attempt after attempt.

Smt. Indira Priyadarshini Gandhi, Prime Minister of India

The drawing I share today was done a couple of months after Prime Minister of India, Smt. Indira Gandhi got assassinated. I was in the hostel when it happened. Vijayawada went on a high alert as the city had considerable number of Sikhs living in. We had one Sikh student in our hostel and he was safely put in an unknown place for few days by our college management. The situation was that bad.

After that unfortunate incident Indira Gandhi's picture was on every India's magazine cover page for few months. I did this when came home in Kavali for Sankranthi vacation. "News Week" weekly magazine's cover page was my reference. While I recollect my memories of this Art work, I must also recollect a memory that is very hard to detach from this portrait in my mind.

Teared into pieces

I was very happy with the outcome of this portrait. First time I experimented with two colors of ballpoint pens. For Artists it is very hard to repeat the same art work once done up to self-satisfaction. But, I did repeat this portrait of Indira Gandhi, the very next day. The reason to do again, my uncle Praja (Prabhakar Jaladanki) was so impressed looking at it and asked me to give it away to "Pendem Soda Factory" shop owner who owned a family business in Kavali and was a strong follower of Nehru's family. He said, if I give it away to him he would frame and hang it in his shop, and my Art work would get exposure to the whole town of people. I was actually very thrilled by that idea, imagining myArt work would become talk-of-the-town. But, I did not want to give it away. So, I started a new one, bigger, better, and on a better paper.

I finished outline with pencil and started doing ballpoint pen work. It was coming out 100% more better than this. It was halfway done and was on my way to finish. Then my brother came home, along with him came one of his friends. He was a guy who would say he could do anything under the Sun. After few minutes of chatting with them, I stepped inside into another room to grab something. I came back in 2 minutes and was shocked to see what my half-finished Art work went through. నాకు ఏడుపొక్కటే తక్కువ. He finished the remaining lower half of the face in that 2 minutes while I was away from it, and showed me saying- "ఏం గిరీ ఎట్టేశా చూడు, నీ అంత టైం పట్టదులే నాకు బొమ్మెయటానికి". I went into a sudden depression looking at it, several hours of my hard but joyful efforts went in vain. It took few days for me recover from that.

Then I never bothered myself to make another attempt. I did not even want to be talk-of-the-town. That short-lived little dream in myself to become talk-of-the-town simply vanished. Later, with tears in my eyes, I had torn the paper into pieces. My special new friend, the Ballpoint pen was lying down as it did not know how to speak up or express its own feelings.

"...because every picture has a story to tell."

~~ ~ ~ ~ * * * ~ ~ ~ ~ 

Less is more and more is less...

With my beloved sister Indira Meka   
Walking in the campus, the Univ. of California San Diego

The trip that has been long overdue for almost two decades happened last weekend as I flew to San Francisco with my son Rithvik to visit my beloved sister Indira Meka and to attend the college graduation commencement of my niece Prathyusha. She is the first one of next generation kid from our family to graduate from the college. We had a very good time that I could never imagine to have in a 3-day short trip. This trip was so special and will remain a memorable one, forever.

Beginning my visit with a warm welcome and delicious home made dinner after 6-hour long flight from Boston to San Francisco.....my oil painting I carried with me finding a new corner place in the living room at the home where several of my original paintings are living including the one I did in 1988.....next day 8-hour drive to San Diego with nature's beautifully painted mountains along the way with an added experience of infamous LA traffic.....the following day, proud moments with my niece Prathyusha's college graduation commencement at the Univ. of California San Diego.....inspiring speech by the former US secretary of state Madeleine Albright at the event.....time well spent with Muktesh who made my day with my first and fantastic drive of Tesla Model 3 car, as I was sold on at that moment for my next car with his introduction to all it's features, thank you Muktesh.....the 8-hour drive back home with all good old Telugu music and childhood memory talks with Indu.....the last day's traditional home made delicious breakfast of Idli & Dosa with a touch of Nellore in a banana leaf-top plate.....short relaxing time in the beautiful backyard with several flowers, vegetables around and a tree swing hanging to the maple tree.....followed by a 4-hour tour of San Francisco city covering stunning views from the Bay bridge, downtown, her office, pier 14 and the Ferry Building, Mahatma Gandhi statue at the pier, the amazing Golden Gate bridge, and the beautiful Palace of Fine Arts.....concluding our trip with a nice dinner at the White Elephant Thai restaurant on the way to airport.....got back with loaded meories and some fresh home grown garden veggies including lemons, beans and Ponaganti koora.

With less number of days spent with you in this trip, and more number of memories to cherish forever....Dear Indu, as you say "less is more" and live by example of that phrase, I would like to say the opposite- MORE IS LESS. Yes, I mean it with my own quote:

"Less is more for living, but more is less for loving". - Giridhar Pottepalem

Thanks for all the affection and love. Sisters are born for it!

Check my Facebook post for the complete pictorial tour.  

Here is a glimpse of it:

Found it's new home

Golden Gate bridge, San Francisco

Mahatma at the Pier, San Francisco

The Palace of Fine Arts, San Francisco

The Palace of Fine Arts, San Francisco

My painting done in 1988 living with Indu

From Montreal, Canada...

French Shops in Old Quebec City, Canada

It was a wonderful experience in Canada walking along the streets of Old Quebec City and Old Montreal City. Both cities are totally French filled with all French restaurants, shops and architecture. This is a quick sketch of Old Quebec French shop, done in Montreal, on a fine morning. The day started with this quick sketch, another day to go visiting Montreal Museum of Fine Arts...

Keep Painting, Keep experiencing life.

"It's a lovely experience walking around a museum by yourself." - Brad Pitt

Details
Title:  French shops
Mediums: Ink and Watercolors on Paper
Inspiration: French culture in Old Quebec City and Old Montreal, Passion for Arts...

Size: 8.5" x 11" (21.5 cm x 27.9 cm)

Surface: Artist's Loft Sketchbook, 75 lb/110 gm2 Acid-free Paper

From Quebec City...

Fairmont Le Chateau Frontenac, Old Quebec City, CANADA
Ink & Watercolors on Paper

It's been wonderful experience visiting all French Structures in Old Quebec City, CANADA. This is one of the beautiful sculptures in front of Fairmont Le Chanteau Frontenac that I couldn't resist doing a fast sketch in Quebec City, as a memory of my visit to this city.

Great experience and now that went into my Art...
Keep Painting, Keep experiencing...

"Blessed are they who see beautiful things in humble places where other people see nothing."
- Camille Pissarro

Details
Title:  Fairmont Le Chanteau Frontenac
Mediums: Ink and Watercolors on Paper
Inspiration: French Sculpture and Architecture, Passion for Arts...

Size: 8.5" x 11" (21.5 cm x 27.9 cm)

Surface: Artist's Loft Sketchbook, 75 lb/110 gm2 Acid-free Paper

Travel back in time with memories...

Statue at NewPort Mansions
Watercolors on Paper

When I visited Newport Mansions, Rhode Island this summer, a bare-breasted woman statue found in Rose Garden of Rosecliff Mansion caught my attention. This painting is based on a picture I took. The mansions are filled with stunning Sculptures, beautiful Paintings and wonderful Art works. Rich people who got those mansions built truly had a sense for Art and they lived their full life in those mansions with nothing but Art and beautiful Nature around them.

This statue of a woman is located in Rose Garden outside Rosecliff Mansion. I am not sure how many people passing by on the way to the beautiful ocean-front back yard stop by at this statue to admire the beautiful sculpture work. It was really stunning!

I am glad I seized the moment of my admiration of this beautiful statue in my own painting now.

"Time moves in one direction, memory in another." - William Gibson

Put memories into your works and travel back in time. Keep Painting!

Details
Title: Rosecliff Statue
Mediums: Watercolors on Paper
Reference: A photograph taken by me when I visited Rosecliff Mansion, Newport, RI
Inspiration: Passion for Arts...

Size: 11" x 14" (28 cm x 35.5 cm)

Surface: Arches 140lb, Cold Press

Cruising into another New Year of my Art World...

Regal Princess Cruise Ship from Princess Cays Island, Bahamas

Regal Princess Cruise Ship from St. Thomas Island, US Virgin Islands

I thought the last painting I did was my last one for last year, 2014. But my cruising of painting for last year didn't pause there. It continued even on the Cruise Ship that we went on for our vacation right after the Christmas.

I am glad that I took my Watercolor Painting Kit with me and found an hour or so on two days to do two quick paintings of the Regal Princess Cruise Ship based on the pictures that I took from Princess Cays, Bahamas and Saint Thoma, US Virgin Islands.

It was a memorable and fantastic experience sitting in a private balcony on the Cruise Ship and painting as the Ship was cruising in the marine blue waters on the ocean.

Happy Painting & Happy New Year!

Details
Title: Regal Princess Cruise Ship
Size: 14" x 11" (35 cm x 28 cm)
Source: My own Photographs I took from Princess Cays and St. Thomas Islands

Toolkit

Surface: Canson Watercolor Paper, 140 lb Cold Press

Paints: Cool and warm colors from my Palette

Brushes: Da Vinci Kolinsky Round Size 1, 5 and 8

The Journey through a Colorful Day in Life...

Fall Foliage

Living in New England area, we experience colorful fall around this time of the year. If we drive up, North of Boston to New Hampshire, Vermont or even Maine, all the places look even more colorful with dramatic changing of colors.

Though we have been planning to go North to see fall colors for many years, it's only this year we could make it. I am glad we could do it!

Drive to White Mountains

Drive to White Mountains

Drive to White Mountains

Drive to White Mountains

Drive to White Mountains

It was such a beautiful sunny Sunday after a couple of rainy days. The temperatures warmed up little bit into 60s. We started to drive early in the morning and reached White mountains area by 10am. The  fresh morning sunlight enriched colors and the nature looked more crisp than ever to me. It was such a colorful pleasure driving through not-that-busy roads on a calm Sunday morning with beautiful and colorful sceneries all around.

Cathedral Ledge

Cathedral Ledge

Cathedral Ledge

Cathedral Ledge

Cathedral Ledge

We stopped at the North Conway Information Center to get some information about interesting places around. It was a beautiful town. We drove to the Cathedral Ledge and walked through the beautiful woods up to the mount cliff. The views of valleys from there were just beautiful.

Diana's Bath

Diana's Bath

Diana's Bath

We also went to Diana's Bath and it was such a calm and beautiful waterfalls through rocks. There I could see the best Artist in the world at work- the Nature, painting fall colors in water through the reflection of light.

It was an easy walk in the woods, on the rocks at the water falls and it was a very cool spot, not to be missed.

Road to the Sky

As it says "Road to the Sky"- was a scary drive up to the Mount Washington Summit.

At the bottom of the Mount Washington, the wide area surrounded by mountains was full of fall colors. It was such a beautiful treat to anybody's eyes!

White Mountains

White Mountains

White Mountains

White Mountains

There were two options to go up to the summit: guided tour, and drive-your-own-car. We didn't hesitate to go for drive-your-own-car, up to the summit. We just went for it. That was the most deadliest and scariest drive I ever had experienced. The Road to the Summit was just a two-car, two-way road with barely any space left on both sides with cars going in both the directions, up and down the mountain. The mountain side of the road had a car-tire-wide naturally formed ditches and rocks. The other side mostly had just deep slopes.

Lower half of the way up, driving was ok except the feeling of driving at the heights, as mostly the slopes were covered with trees. The higher half of the drive was the most scary drive with just deep slopes inches away from the road. There was a gravel road for about a mile and it was the deadliest of all. Driving down the mountain was as scary as driving up the mountain.

White Mountains

Mount Washington Summit

Though very scary and deadly, it was a thrilling experience at the end. If I ever have to drive up to the summit again, I will simply opt out ;)

I brought home with me, many memories and many pictures taken all over the places; hoping to turn some into beautiful paintings.

Typically, a day with 7 hours of driving ends very tiring. But, this colorful day was certainly untiring, memorable and beautiful.

Life is a blank canvas. One should try to paint as many colorful days as possible on it.

Happy colorful days of life ;)